20022102
20022102


– Mog żeś po mie przijść, tobych ci pomog chocioż trocha. Tom myjnszom łopatom, ale zawsze by było pryndzyj. Kedyś to była yno moja robota, teraz już siły brakuje. Skąd to prziwiyźli tyn wągiel?– Z Chwalowic, starziku – przeca dycko stąd bierymy. Ziguś multikarym prziwioz, tyn, co to niydowno polibuda skończył. Znocie go chyba, bo jego tata nom dycko woziył.– No toć, że go znom, patrz, jakich czasow my sie doczekali, Ziguś mo szkoła inżyniersko skończono i trefiyło mu wągli wozić.– Widzicie, starziku! A zawsze mi godocie, żebych sie uczył, bo byda kamiynie tłuc. Zanim jo sie wyszkola, to już bydzie tak daleko, że niy kożdy bydzie mog te kamiynie tłuc, tyż trza bydzie inżynierym zostać, żeby to robić. Dobrze, że Zigusiow tata mo tyn transport, jednak coś zarobi. Co majom pedzieć ci, co majom papiory magisterski i żodnyj roboty dlo nich ni ma?– Przipomniały mi się, Kaziczku, czasy, że tela roboty było dlo kożdego, a jeszcze se wymyślali i robić sie im niy chciało. Musieli po cołkij Polsce jeździć i werbować ludzi do roboty na Śląsk. Wtedy nom wągiel woziył taki werbus Jurek, ze zjednoczynio. Co to był za gizd śniego, tego opedzieć niy idzie.Roz tyż doł żech mu książka na połtory tony wąglo. Przijechoł do mie tyn werbus rano i sie pyto, jaki tyn wągiel prziwiyźć: czy drobny, abo chruby. Potym w końcu pedzioł: „Siadaj pan ze mną, panie Alojzy, raz-dwa przyjedziemy z powrotem”. No ja! Jak żech śnim pojechoł rano, to my z biydom na łobiod zdążyli.Jo mioł wtedy na drugo zmiana i musioł żech se dziyń rewiyru załatwić, bobych niy zdążył. Starka Regina już chciała jechać mie szukać.– To tako wielko kolejka była po tyn wągiel?– Ale kaj tam, dwóch formanow yno stoło pod bonkrym. Jurek wjechoł tym swojim lublinym pod tyn bonker, kaj sie suje wągiel przez tako klapa. Był tam taki lańcuch przeciepnyty przez kółko i nim sie to napuszczało. Tego chopa, co to dycko robi, niy było, bo kajś bezmała kawa popijoł. Jurek wloz na burta i pociągnył za lańcuch, sypie sie tyn wągiel, a jo stoja z boku i zaglondom. Godom mu, że chyba już bydzie dość, to łon: „Niech sie pan nie martwi, ja mam rączkę jak aptekarz, zobaczy pan”.Wjechali my na woga, frelka zwożyła i godo: „Za dużo, trzeba ściepać poł tony”. To my za hercowy i ściepujymy do takij kastle, kero przi wodze stoła. Frela zwożyła, osiymset kilo za dużo my ściepali. Werbus godo: „Nie będziemy tego z powrotem wrzucać, cofnę pod bunkier...”.Zaś chyto za tyn lańcuch od klapy i juzaś sie chwoli, jako to aptykorsko rączka mo. Jak pociągnył, lańcuch mu w rynce zostoł i już tego zastawić niy szło. Cołki wągiel z tego bonkra wylecioł, a było tego chyba wiyncyj jak dwadzieścia ton. Z tego lublina yno było konsek zderzaka widać z tabulkom rejestracyjnom. Do dzisioj pamiyntom tyn numer: SR 5149, tak mi tyn pieronski werbus doł popalić. Przilecieli wszystkie sztajgry z powiyrzchnie i haja była. Tyn jedyn robotnik, kery to mioł napuszczać, dostoł zwolniyni, bo se kawa piył w tym czasie z frelkami z wogi. Frelki dostały nagana i po prymii, a jo z Jurkiym hercowy do rynki i pierońsko lublina odkopować.

Komentarze

Dodaj komentarz