Paulek na dole był za sztygara,Cila robiyła tyż na tej grubie.Była z nich cołkiym dobrano para,kochoł jom dycki, jak mioł coś w czubie.Śpiywoł ji wtedy z akordyjonym:– przidź do mie, dom ci kwiotek paproci,jak już go znojda, weź go pieronym,bo ci do szczynści i świat ozłoci.Tak czynsto śpiywoł aże do zmroku,ona mu na to odpowiedziała:– toż mi go gibko przyniyś, ślimoku,bych się w czekaniu niy zestarzała.Toż zaroz wszandy zaczon szukani,niyroz się przi tym mocno i spocił,aż roz na dole zejrzoł na ścianieodbite w wonglu listki paproci.Wartko wyklupoł muster ze ściany,potym zawołoł Cila do siebie:– Mosz swoji szczynści, to obiecane,bydzie nom teraz razym jak w niebie.– Niy błoznuj sy mie, tyż mi odbici,tego mom doma pełno piwnica.Weź se to szczynści i wsodź do rzici,bo ci go szczaskom na tyj palicy!
Komentarze