Dziwej się, Kazik, jaki człowiek jest po zadku. Jo se myśloł, że yno te dwie zorty lelujow som. Tam ich tela było, żech niy wiedzioł, kaj patrzeć, a co jedna to piykniejszo. Jak żech chodziył na zolyty do starki, to my dycko o tym czasie siedzieli w zegrodce na ławce pod płonkom, a kole nas kwitły józefki i te fojerleluje. Roz mi starka dała powoniać tako leluja i dugła mi niom do nosa. Cołki żech żołty był po pysku od tego pyłku, a Regina sie śmioła do rozpuku.Kebych sie niy doł namowić na ta wystawa, to do końca życio bych chyba niy poznoł tela lelujów. Zapamiyntać niy poradza tych wszystkich mian od nich, ale te, co mi przipominajom kawalyrskie czasy, to żech spamiyntoł. Anna-Maria, Anastasia, Ariadna, Becia, Krysia... majom tych mian leluje co niy miara.– To wy yno, starziku, yno tela pamiyntocie? Te miana wom możno jaki lipsty przipominajom, pra?– Na toć, synku, bo katać tam bych tela spamiyntoł wszystke, jak tych zortów bez mała przeszło sztyrysta jest.Jeszcze jedne miano mi sie przipomniało: Szeherezada – to ci była lelujo! Sztyngel miała chyba na dwa metry wysoki, a kwiotków tela na nim, żech zrachować niy poradziył. Wiysz, czamu żech te miano spamiyntoł? Bo starka za młodu czytała tako książka z bojkami „Baśnie z tysiąca i jednyj nocy”. Co żech prziszoł na zolyty, to mi jedna bojka łosprowiała, ale nigdy żech sie końca tyj opowiostki niy doczekoł. Myślol żech, że sie boła to kończyć, bo już przestana do nij deptać na te zolyty, kiej to tak przeciongo, ale sie okozało, że to ta Szeherezada tymu Kalifowi tak szprytnie te bojki łosprowiała.– No widzicie, starziku, chocioż roz niy umicie pedzieć tego swojigo „piyrwyj to było wszystko fajniyjsze”, a lelujów yno dwie zorty żeście woniali.– To ci musza prziznać, tela kwiotków to możno ani w raju nie było. A tych hodowcow leluji to z cołkij Europy ta wystawa prziciągła. W telewizorze yno fanzolom, że my do nij niy pasujymy, a tu do Rybnika sie cisnom z Europy ze swojimi lelujami.Jeszcze ci powiym, z czego żech sie uśmioł na tyj wystawie. Jedyn taki panoczek, kery przedy mnom te leluje podziwioł, wyciongnył se z kapsy tako mało puciynka, nastawioł pod kwiotek i sciepuje pyłek z pryncików do nij. Jo sie go pytom: – Na co to pan biere? A łon mi godo, takim jakimś łomanym akcyntym, choby śląski Nimiec, że bydzie swoje leluje tym zapyloł. Jo mu zaś: – To wy tam ni mocie szmaterloków? – Tak, mamy, ale ja je chcę skrzyżować, żeby nową odmianę uzyskać...I podziwejcie się, ludkowie, do czego to doszło: ani lelujom już niy dajom spokoju sie po swojimu krojcować, yno to sztucznie zapylajom, choby niy powiym co...
Dziwej się, Kazik, jaki człowiek jest po zadku. Jo se myśloł, że yno te dwie zorty lelujow som. Tam ich tela było, żech niy wiedzioł, kaj patrzeć, a co jedna to piykniejszo. Jak żech chodziył na zolyty do starki, to my dycko o tym czasie siedzieli w zegrodce na ławce pod płonkom, a kole nas kwitły józefki i te fojerleluje. Roz mi starka dała powoniać tako leluja i dugła mi niom do nosa. Cołki żech żołty był po pysku od tego pyłku, a Regina sie śmioła do rozpuku.Kebych sie niy doł namowić na ta wystawa, to do końca życio bych chyba niy poznoł tela lelujów. Zapamiyntać niy poradza tych wszystkich mian od nich, ale te, co mi przipominajom kawalyrskie czasy, to żech spamiyntoł. Anna-Maria, Anastasia, Ariadna, Becia, Krysia... majom tych mian leluje co niy miara.– To wy yno, starziku, yno tela pamiyntocie? Te miana wom możno jaki lipsty przipominajom, pra?– Na toć, synku, bo katać tam bych tela spamiyntoł wszystke, jak tych zortów bez mała przeszło sztyrysta jest.Jeszcze jedne miano mi sie przipomniało: Szeherezada – to ci była lelujo! Sztyngel miała chyba na dwa metry wysoki, a kwiotków tela na nim, żech zrachować niy poradziył. Wiysz, czamu żech te miano spamiyntoł? Bo starka za młodu czytała tako książka z bojkami „Baśnie z tysiąca i jednyj nocy”. Co żech prziszoł na zolyty, to mi jedna bojka łosprowiała, ale nigdy żech sie końca tyj opowiostki niy doczekoł. Myślol żech, że sie boła to kończyć, bo już przestana do nij deptać na te zolyty, kiej to tak przeciongo, ale sie okozało, że to ta Szeherezada tymu Kalifowi tak szprytnie te bojki łosprowiała.– No widzicie, starziku, chocioż roz niy umicie pedzieć tego swojigo „piyrwyj to było wszystko fajniyjsze”, a lelujów yno dwie zorty żeście woniali.– To ci musza prziznać, tela kwiotków to możno ani w raju nie było. A tych hodowcow leluji to z cołkij Europy ta wystawa prziciągła. W telewizorze yno fanzolom, że my do nij niy pasujymy, a tu do Rybnika sie cisnom z Europy ze swojimi lelujami.Jeszcze ci powiym, z czego żech sie uśmioł na tyj wystawie. Jedyn taki panoczek, kery przedy mnom te leluje podziwioł, wyciongnył se z kapsy tako mało puciynka, nastawioł pod kwiotek i sciepuje pyłek z pryncików do nij. Jo sie go pytom: – Na co to pan biere? A łon mi godo, takim jakimś łomanym akcyntym, choby śląski Nimiec, że bydzie swoje leluje tym zapyloł. Jo mu zaś: – To wy tam ni mocie szmaterloków? – Tak, mamy, ale ja je chcę skrzyżować, żeby nową odmianę uzyskać...I podziwejcie się, ludkowie, do czego to doszło: ani lelujom już niy dajom spokoju sie po swojimu krojcować, yno to sztucznie zapylajom, choby niy powiym co...
Komentarze