Co to się człowiek nachodzioł na roztomajte biesiady, do kupy z chopym i dzieckami. My zresztom tyż byli radzi, jak ktoś do nos prziszoł z byzuchym. Wdycki mieli my coś do łosprawianio, no i pośmiocio z bele czego. Z kamrajstwym i przijocielstwym boło wyzgiernie. Ale niy yno. Szło tyż na nich liczyć, kiedy spadła na człowieka jakoś niyspodziywano utropa. Jak trza boło, pomogli załatwić coś, czego my niy byli w sztandzie przeprowadzić. My zaś łodpłocali im się tym samym. I jako by się tyj przipowiarce o czynstym chodzyniu do przijociela niy przidziwać, mie się zdo, że je trocha przesadzono.Ale to wszystko je nic. Dzisioj doczkali my się takich czasów, że łona straciyła blank na swoji aktualności. Bo tyż powiydzcie sami, kaj to dzisioj możecie znojść jakieś prawdziwe przijocielstwo? Ludzie jakosik przestali się ze sobom trefiać. Siedzom pozawiyrani w swojich sztyrych ścianach, przed telewizorami, komputerami, a nikierzi przed jakomś dodatkowom robotom, coby przidubać do wypłaty. Jedni tłumaczom się, że szkoda czasu na jekieś tam klachy, inkszych zaś przestało ziymbić i parzyć niy yno to, co robi somsiod za ścianom, ale tyż co robiom jejich downiyjsi kamraty. Majom swoje gyszefty i tych teraz muszom wahować. Tak się porobiyło, że chocioż naookoło tela ludzi kole nos łomylo, czujymy się jakoś samotni i łopuszczyni. I to niy yno jo tak myśla.Niydowno jak wczoraj zadzwoniyła do mie Hilda Józikowo. Aż mie sztopło, kiedy usłyszałach jeji głos. W momyncie spomiarkowałach, że możno Józikowi się co niy dej Boże stało. Przeca pora już lot jedyn do drugigo my się niy łodzywali ani niy trefiali.- Cilko kochano - wyjynczała - taki kyns czasu my się już łobie niy widziały, że aż gańba. Muszymy się jak nojpryndzyj trefić ze sobom i poklachać za wszystkie te lata. A trefio się prawie przileżytość, bo mom jutro gyburstag. Bestóż, fest wos prosza, do kupy z Erwinym - przidźcie do nos. Bydzie zaś tak jak downij, kiedy my co chwila do siebie chodziyli.Ale niy boło tak jak downij. Pamiyntom te jejich fajrowania! Wdycki siedziało nos mocka przi stole: dziecka, wnuki, kamratki z kamratami i przociele. Teraz byli yno my sami. Hildka miała płaczki w łoczach i fest nom dziękowała, że my do nij prziszli. Tako boła rada. Jak się przirychtowała na ta gościna! Co to wszystkigo napiykła, nawarzyła, że szłoby tym wykormić cołko hormijo gości, a niy yno sztyrych ludzi. No bo tyż być miało nos wiyncyj na tym gyburstagowym wieczorze. Trefiyło jednak tak, że jejich cera z zięciym i dwoma wnukami pojechali pora dni tymu na wywczasy do Hiszpanie, synek z synowom niy zdonżył przijechać znad morza, kaj łodpoczywali pod namiotym. Liczyli tyż na Pordzików, że przidom, ale łoni już drugi miesiąc siedzom u swojich dziecek w Niymcach.Tak tyż nasz tref po dugich latach zaczli my łod wspominanio wszystkich tych, z kierymi my się fest kamraciyli, a tyż ło tym, co my do kupy z nimi przeżyli. Na co my jeszcze prziszli bez ta nasza godka i klytanie, połosprawiom wom nastympnym razym.
Komentarze