Ale przeca niy yno łone. Cięgiym cosik parszczyłach i łomylałach po kuchni od rana do wieczora. Łobiod musioł mieć trzi dania, a czasym - jak byli goście - sztyry. Nojważniyjszym daniym dlo mojich kustowników boła jednak zupa. Musiałach pieronym kombinować, coby kożdego dnia mieli jom inkszo. Kiejsik zachciało im się zupy ze szczowiu. Tymu ze szczowiu, bo ktosik go zasioł w jejich zegródce. W duchu klynach na tego, co to zrobioł, boch nigdy jeszcze niy warzyła zupy szczowiowyj. W naszych sklepach jakoś ciężko tyn kwasior idzie dostać, zaś tego, co rośnie na łąkach, niy godzi się warzyć, bo je zatruty tak samo jak nasz śląski luft. Niy wiedziałach razuzinku, jako się mom zabrać za ta zupa szczawiowo. Dość dugo chwila rozwożowałach nad tym, aż w kierymś momyncie mój blik sztopnoł na kuchynnym fachu. Stoły na nim książki, a miyndzy nimi „Kuchnia polsko”. Poczułach się retniono! Zaroz nasadziyłach brele na łoczy i zaczłach czytać: co, jak i wiela. Potym chyciyłach się łostro za robota. Niy trwało dugo - no, jakoś godzina - i moja zupa boła ferik. Kostpróba wypadła dobrze. Aż mi język kajś uciekoł - tak mi moja szczowiówka smakowała. Podałach jom na stoł przepisowo, tzn. z uwarzonymi na twardo połowkami jajec. Ludkowie złoci, mieliście widzieć, jak łoni ta zupa zawijali! Po dwa, po trzi talyrze! A jo siedziała zadowolonono z siebie i asiyłach się choćby pow. Potym kozali mi jom warzyć co trzeci dziyń. Aż mi sie blank obrzidła. Na szczęście grzondka ze szczowiym boła już obgolono na glaca.No, ale moja służba u farorzy niy polygała yno na warzyniu i pomywaniu. Musiałach jeszcze sprzątać, prać i biglować. Z praniym niy boło żodnyj komedyje. Wszystko zrobioł automat. Zaroz za piyrszym razym spokopiyłach, jako sie go puszczo. Boł blank podobny do tego, kiery mom w chałpie. Gorzij z biglowaniym. Wszystkie wielkie konski jak tisztuchy dwa metry na trzi, te ździybko myńsze, jak tyż łożkowe łoblyczki, ręczniki manglowało sie na elektrycznyj manglownicy. Stoła w pywnicy. To i dobrze, że tak nisko. Dzięki tymu żodyn mie niy słyszoł, jak klynach na same jasne. A klynach tymu, że diosecko maszyna poliła mi palce. Zanim pochytałach, jako sie do nij wstyrko pranie i kiedy uciyc z rękami przed rozgrzotom klapom, spoliłach se wierchy wszystkich palcow. Dochtor by pedzioł, że to oparzynie drugigo abo i trzecigo stopnia. Bol boł łokropny, a rany gojyły się dugo. Ulgi jednak niy miałach żodnyj. Nojgorzij, jak prziszło mi wrazić te łobolałe ręce do ciepłyj wody z płynym na mycie. To, co mi się zdążyło zasuszyć i zagoić, na nowo się w wodzie rozlazło. Po dwóch tydniach piekielno maszyna do biglowanio ujarzmiyłach. Manglowałach choćby staro. Prziszoł jednak dziyń, że trza boło w tyj wielkij farze umyć wszystkie łokna. Dobrze, żech już wtedy miała ręce zagojone. Fajnie myło się na piętrze, bo tam były łokna i łokiyneczka. Za to na parterze myć musiałach łokniska, czytej: ściany ze szkła. Łonych sie wcale niy łotwierało. Trza je boło myć z jednyj strony na dworze i potym z drugij w izbie. Pon Boczku! Co jo wystołach przi tych łokniskach! Choćby cyrkuśnik skokałach po drabinie i fynsterbretach, żeby je na blysk umyć. Ale o tym i inkszych jeszcze rzeczach napisza nastympnym razym.
Komentarze