Rajza boła fajno, bo w tych nowomodnych autobusach siedzi się jak we fligrze. W takim autobusie okrom klapowanych zesli je jeszcze haźlik, telewizor i maluśko kuchynka, w kieryj drugi szofer rychtuje dlo wszystkich rajzowiczów tyj abo kawa. Ani się człowiek łobejrzoł, a 16 godzin jazdy zleciało jak nic. Kiedy już trza boło wysiodać, zaczłach się trocha boć. Bo co by to boło, jakby mój nimiecki kamrat niy prziszoł mie z dworca łodebrać. Prziszło by mi się stracić w niyznanym mieście i miyndzy cudzymy ludziami. Ale kamrat niy zawiodł. Czekoł na mie kole swojigo autoka i jak yno zapakowałach się ze swojimi koframi, zawioz mie do bauerstwa, kaj miałach zaczońć robota. Cołko droga szpanowało mie, jako tyż tam bydzie wyglondać i jakimi ludźmi te moje pracodawce się łokorzom.I wiycie co ? Boło tak, jakoch se wyobrożała. Wielki plac, nałokoło kierego stoły bauerskie zabudowania – stodoła, stajnie z koniami, garaże z traktorami i autami, sklep z gymizami i srogo chałpa, w kieryj miyszkoł bauer ze swojom familijom. Wszystkie te zabudowania boły fest stare, bo z 1823 roku /tako data uwidziałach nad dźwiyrzami/. Nowomodne boły yno dwa wielkie glashałzy. Stoły zaroz za sklepym. Przed chałpom rosnoł wysoki kasztan, a trocha dalij choinki i roztomajte piykne krzoki. Zaroz mi się zaczło tukej podobać. No, ale nojważniyjsze boło jeszcze przedy mnom - tref z bauerami. Na miękich nogach pocisłach ku dźwiyrzom i zadzwoniyłach. Wylazła z nich uśmiychniynto, gryfno babeczka. Na mój blik, miała tela lot co jo. Powitanie wyszło trocha komicznie, bo jo za dobrze po nimiecku niy poradziyłach szprechać. Na poczontku w moim imiyniu godoł kamrat Anton, jednak kiedy odjechoł, zdanoch już boła yno na sia. Zaroz potym frau Gudrun zakludziyła mie do izby, w kieryj miałach bez te dwa miesiące miyszkać i kozała się rozgościć i rozpakować. I juzaś mi się podobało. Izba boła w giblu- wielko i słoneczno. Miała wszystkie wygody. Jak wejrzałach bez łokno i uwidziałach pola, łąki, na kierych pasły się konie i krowy, konszczek dalij kanał ryński z barkami i łodkami- poczułach się choćby w raju. Z tyj uciechy zapomniałach o 16-godzinnyj rajzie i niyprzespanyj nocy. Roz dwa rozpakowałach kofry, przeblykłach sie do roboczych lontów i zlazłach do kuchni. Tam czekało już na mie śniodanie. Łykałach je wartko jak gęś, bo o 8.00 chciałach już sie zameldować do roboty. Wysłali mie do glashałzu ku kwiotkom i flancom. Do kupy zy mnom robiyły tam- Niymka, dwie Słowynki i sześć Turków. Fest dziwne zdowały mi sie jejich imiona, bo o Nurii, Naziwie ,Saneli i Medo jeszcze niy słyszałach. Okrom mie boło jeszcze 25 chopów z Polski, ale łoni wszyscy robiyli przi szparglu. Nasz bauer mioł go kilkanoście hektarów. Te chopy miyszkali w dużo gorszych warunkach jak jo, bo izby mieli w gospodarczych zabudowaniach. Sami se tyż kupowali i ważyli jodło. Jo ważyć niy musiała, jednak za ta wygoda płaciyłach 12 marek na dziyń. To niy boło wiela, bo zarobiałach dziynnie 90 – 120 marek, tela yno, że nikiedy i po 14 godzin.Jako mi ta robota szła i jak przeżyłach piyrszo kontrola z arbeitsamtu, napisza Wom nastympnym razym.
Komentarze