Som takie, co przewrocone przez wiater w samotności zgnijom.Dużo jest tyż takich, o kerych cołki życie pamiyntomy choby świynte były.Ptoki tyż som takie, kere swojigo stroma nigdy niy opuszczajom,bo gniozdo na nim majom.Nikere zaś ptoki swojigo stroma cołki życie szukajom i nikaj go znojść niy poradzom.Gniozda ni majom kaj zrobić.Dudek to jest taki ptok, kery jak roz sie kańś zagnioździ, to już tego miejsca niy zmiyni. Jak mu gniozdo zniszczom, długo sie niy poradzi spamiyntać. Ciynżko mu jest nowe miejsce na nowe gniozdo znojść.Kukawka juzaś - tyj jest jedno, kaj swoji jajco podciepnie. Inksze ptoki muszom jeji dzieci chować.Ludzi tyż idzie do tych ptokow przirownać. Tyż majom rostomajnte natury, jedni jak te dudki, zaś inksi jak kukawki.***Jest taki miejsce na rybnickij ziymi, tam kaj rzyka Kamionka do Rudy wlatuje, w Wielopolu.Tam, nad tamom, do dzisioj som resztki starego, wielnoskigo dymba, kery dużo znaczył w mojim życiu. Niydaleko tego krola stromow żech sie urodziył i chocioż łon był świadkiym narodzin mojich przodkow, to mie jednak przipadło być świadkiym jego marnego końca. Stoł sie tyn dymb dlo mie symbolym życio i przemijanio.Jak żech był małym łeboniym, czynsto odwiedzoł żech te miejsce, a dzioło sie to bez wojna (za Niymca). Tukej przikludzała mie moja starka, bo było to nojpiykniejsze miejsce i nojbliżyj do niego my mieli. Tukej, kole tego dymba, Kamionka szyroko zakolała i robiyła sie tam najpłytszo i najszyrszo. Woda była w nij czysto jak kryształ i nojwyżyj do kostek sięgała. Przepływała ta rzyczka kole takigo urwiska, kere sie sztyjc obrywało, bo podmywała go swojim nurtym. Piosek i drobny szuter z pluskiym wlatowoł do Kamionki, kero yno czekała nań, żeby se dno odnowić. Brała go w obyrtaka i usypowała na dnie taki małe brozdy i goreczki. Jak sie z wiyrchu podziwało, to cołki dno rzyczki wyglądało choby wielko rompla.Starka, kero zaliczom do tyj piyrszyj zorty ptokow, jak mie nad urwisko rano przikludziyła razym z mojom siostrom, podziwała sie na doł i swojom starom, piyknom, ślonskom godkom pedziała:- Łobejrzijcie se dzieci, jak ta rzyczka sie musi dycko tropić, cołko noc ta rompla na dnie ukłodo, coby utopek mioł na czym pranie wyprać, a dzieciska wlezom i szłapami cołki dno porojniyrujom i rzyczka zakalom.Tak było dycki, kożdego gorkigo dnia w lecie, kiedy prawie wszystkie dziecka z Wielopola „Na dole” przichodziły tu ze swojimi mamulkami abo starkami, żeby sie trocha ochłodzić i poszłapać w czystyj, zimnyj wodzie. Starzikow abo tatulkow, to prawie nigdy tam z nami niy było, bo przeważnie przi wojsku byli.Była to dolina ciepłego słoneczka i zimnyj wody. Dzieci chytały rynkami malutkie rybki, kere sie kryły i uciekały przed nimi pod brzyg, kaj rosły cołki kympy zielska wodnego. Były to przeważnie ruziki, piskorze, okoniki, wajski i minogi rzyczne. Czasym sie z zielska dało wyburzyć jakigo wiynkszego linka abo szczuka, ale te gibko uciekały do głymboczyn pod starymi olszami, a tam już chodzić my niy śmieli, bo bez mała było to utopkowe krolestwo. Woda w tym miejscu sie sztyjc burziła i wykryncała rostomajnte leje, kere umiały wciongnyć człowieka pod korzynie i utopić. Jak sie tam wciepało konsek patyka, to rącz sie w tyn wir dostoł, zniknył pod wodom i niy pokozoł sie wiyncyj. Tego miejsca my sie boli nojbardzij, ale dycko nas choby magnes prziciągało i keby niy czujne oczy mamulek i starek, sztyjc by my tam ciepali te patyki i zaglądali, czy aby niy pokoże sie nom ta wodno potwora, utopek...
Som takie, co przewrocone przez wiater w samotności zgnijom.Dużo jest tyż takich, o kerych cołki życie pamiyntomy choby świynte były.Ptoki tyż som takie, kere swojigo stroma nigdy niy opuszczajom,bo gniozdo na nim majom.Nikere zaś ptoki swojigo stroma cołki życie szukajom i nikaj go znojść niy poradzom.Gniozda ni majom kaj zrobić.Dudek to jest taki ptok, kery jak roz sie kańś zagnioździ, to już tego miejsca niy zmiyni. Jak mu gniozdo zniszczom, długo sie niy poradzi spamiyntać. Ciynżko mu jest nowe miejsce na nowe gniozdo znojść.Kukawka juzaś - tyj jest jedno, kaj swoji jajco podciepnie. Inksze ptoki muszom jeji dzieci chować.Ludzi tyż idzie do tych ptokow przirownać. Tyż majom rostomajnte natury, jedni jak te dudki, zaś inksi jak kukawki.***Jest taki miejsce na rybnickij ziymi, tam kaj rzyka Kamionka do Rudy wlatuje, w Wielopolu.Tam, nad tamom, do dzisioj som resztki starego, wielnoskigo dymba, kery dużo znaczył w mojim życiu. Niydaleko tego krola stromow żech sie urodziył i chocioż łon był świadkiym narodzin mojich przodkow, to mie jednak przipadło być świadkiym jego marnego końca. Stoł sie tyn dymb dlo mie symbolym życio i przemijanio.Jak żech był małym łeboniym, czynsto odwiedzoł żech te miejsce, a dzioło sie to bez wojna (za Niymca). Tukej przikludzała mie moja starka, bo było to nojpiykniejsze miejsce i nojbliżyj do niego my mieli. Tukej, kole tego dymba, Kamionka szyroko zakolała i robiyła sie tam najpłytszo i najszyrszo. Woda była w nij czysto jak kryształ i nojwyżyj do kostek sięgała. Przepływała ta rzyczka kole takigo urwiska, kere sie sztyjc obrywało, bo podmywała go swojim nurtym. Piosek i drobny szuter z pluskiym wlatowoł do Kamionki, kero yno czekała nań, żeby se dno odnowić. Brała go w obyrtaka i usypowała na dnie taki małe brozdy i goreczki. Jak sie z wiyrchu podziwało, to cołki dno rzyczki wyglądało choby wielko rompla.Starka, kero zaliczom do tyj piyrszyj zorty ptokow, jak mie nad urwisko rano przikludziyła razym z mojom siostrom, podziwała sie na doł i swojom starom, piyknom, ślonskom godkom pedziała:- Łobejrzijcie se dzieci, jak ta rzyczka sie musi dycko tropić, cołko noc ta rompla na dnie ukłodo, coby utopek mioł na czym pranie wyprać, a dzieciska wlezom i szłapami cołki dno porojniyrujom i rzyczka zakalom.Tak było dycki, kożdego gorkigo dnia w lecie, kiedy prawie wszystkie dziecka z Wielopola „Na dole” przichodziły tu ze swojimi mamulkami abo starkami, żeby sie trocha ochłodzić i poszłapać w czystyj, zimnyj wodzie. Starzikow abo tatulkow, to prawie nigdy tam z nami niy było, bo przeważnie przi wojsku byli.Była to dolina ciepłego słoneczka i zimnyj wody. Dzieci chytały rynkami malutkie rybki, kere sie kryły i uciekały przed nimi pod brzyg, kaj rosły cołki kympy zielska wodnego. Były to przeważnie ruziki, piskorze, okoniki, wajski i minogi rzyczne. Czasym sie z zielska dało wyburzyć jakigo wiynkszego linka abo szczuka, ale te gibko uciekały do głymboczyn pod starymi olszami, a tam już chodzić my niy śmieli, bo bez mała było to utopkowe krolestwo. Woda w tym miejscu sie sztyjc burziła i wykryncała rostomajnte leje, kere umiały wciongnyć człowieka pod korzynie i utopić. Jak sie tam wciepało konsek patyka, to rącz sie w tyn wir dostoł, zniknył pod wodom i niy pokozoł sie wiyncyj. Tego miejsca my sie boli nojbardzij, ale dycko nas choby magnes prziciągało i keby niy czujne oczy mamulek i starek, sztyjc by my tam ciepali te patyki i zaglądali, czy aby niy pokoże sie nom ta wodno potwora, utopek...
Komentarze