20032902
20032902


Arkad, kery był śnich najstarszy, przinios nawet jakiś klamry zieleźne, żeby powbijać do dymba, ale te szpice sie krziwiły, jak to próbowali zrobić. - Za twarde drzewo - godoł. - Nic z tego niy bydzie.Wpod łon jednak na diobelski pomyślunek, a wiynkszość tych starszych pachołow było za tym. Nazbiyrali w lesie pełno granatów, amunicyje rostolicznego kalibru, a leżało tego wszyndzie pełno po okopach, i poukłodali w tyj dziupli na samym dole dymbu. Nos, bajtli, do takich tajymnic niy dopuszczali i sztyjc odganiali od siebie. Jednak przed nami, takimi spryciorzami, nic ukryć nie poradziyli. Dobrze my wiedzieli, co sie świyńci. W tyn dziyń, kiedy te starsze synki pośli do lasa w te wiadome miejsce, my tyż po kryjomu za nimi. Jak byli przi dymbie i coś tam bajstlowali, to my cołki czas leżeli za takom małom goreczkom i świdrzyli co chwilka na nich. Widzieli my dokładnie, jak Arkad podpolił cindsznora i drabko potym śmiatali ku urwisku. Tam sie skryli i czekali na to, co stać sie miało. Niy trwało długo i stało sie. Wybuch był pierońsko wielki! Nos prawie że ogłuszyło, tymtuplym że my byli doś blisko od tego miejsca. Tacy my juzaś szprytni niy byli, żeby to przewidzieć. Mieli my i tak pierzińskie szczyńści, że sie żodnymu nic niy stało. Przeca mogli my dostać jakim odłamkiym, bo jak sie potym okozało, wszystki sośniczki kole nos miały świyże dziury i ślady po odłamkach.Jeszcze dzisioj mom tyn łobroz przed łoczami. Nojprzod cołki tyn dymb choby sie do gory dźwignył i w tym samym momyncie z łogromnym hukiym rozlecioł sie na drobne ograbki. Tysiące trzoskow i wiynkszych szczyp ślatowało kole nos, choby grad. Długo to z nieba leciało i my sie yno rynkami zasłoniali. Potym prziszoł ku nom taki gryzący i duszący kurz, kery wszystko zasłonił, że my sie ani niy widzieli. Jak sie to rozeszło, to my sie samych siebie wylynkali. Pyski my mieli czorne jak kominiorze i pełno trecin w szkutach na łepie. Zigmont zaczon wrzeszczeć wniebogłosy, my myśleli, że mo rynka urwano, bo trzimoł jom miyndzy kolanami. Okozało się, że sie pojscoł ze strachu, a łon zasłanioł yno te mokre galoty.Przilecieli ku nom ci, kerzi to poszykowali. O mały figiel by ich szlak trefiył, jak nos ujrzeli. Wziyni nos gibko do rzyki przi urwisku i umyli nom te ufifrane gymby. Gibko nom kozali lygać na ziymi, bo było już słychać głosy ludzi, kerzi nadlatowali ze wsi. Piyrsi strażacy przijechali na kołach, a za nimi komyndant milicje. Dycko tak było, jak jaki wybuch w lesie sie wydarził. Niyroz jakigo grzibiorza w lesie na minie rozerwało, a czasym koza czy krowa.Takigo jednak wybuchu downo niy było, żeby we wsi łokna powypadowały.Żadnie to wyglądało, wszyndzi pełno szczypow leżało z tego dymba i pobliskich sośniczek.Po dudkach śladu niy było. Ludzie zbiyrali na kupki te porozciepowane drzewo, po kere niyskorzij z wozkami przijechali, a my szukali tych dudkow. Mie sie udało znojść jedne pioro, taki doś wielki żagate i Stanik pedzioł, że to jest szwong od dudka. Długo żech go na pamiątka w szuflodzie trzimoł. Jak żech za pora lot zaczon znaczki zbiyrać, toch go wyciupoł ze Stanikiym na taki zielony znaczek z Hitlerym.Taki był koniec tego starowiecznego dymba, ni ma tyż tego urwiska nad Kamionkom, ni ma tyż czystyj wody w rzyce z pioskowom romplom na dnie. Wszystko jest wodom zalote, bo jaki siedym lot po wojnie zrobiyli szpera w tym miejscu. Jak my wtedy budowali te groble z dornikow, to nom do głowy niy prziszło, że kiedyś tu tak głymboko bydzie i pływać tu bydymy na tym zalywie. Nie wiedzioł żech tyż, że te urwisko nad Kamionkom i stary dymb bydom czynsto w śnikach do mie przichodziły.Korzynie z tego starego dymba na pewno do dzisioj som jeszcze w tym miejscu. Ciekawe, jak głymboko łone sięgajom.

Komentarze

Dodaj komentarz