W tamtych odległych czasach mieszkańcy zajmowali się przede wszystkim rolnictwem i hodowlą ryb, a od połowy XVIII wieku możliwość zarobkowania poszerzyła się o zatrudnienie w kuźnicach powstających w koloniach wzdłuż biegu rzeki Rudy. Huty w Ligockiej Kuźni (Karstenhutte) i Paruszowcu przyczyniały się do rozwoju gospodarczego głównie właśnie Paruszowca. Na tym terenie powstał Królewski Urząd Górniczo-Hutniczy, zaś Huta Silesia dawała zatrudnienie od połowy XVIII do końca XX wieku.
Ligota należała do „państwa rybnickiego”, dlatego dzieliła jego losy. W 1818 roku weszła w skład nowo powstałego powiatu z siedzibą w Rybniku. Po powstaniach śląskich i plebiscycie, w lipcu 1922 roku, znalazła się w granicach Polski. Samodzielną gminą Ligota była do 1926 roku. Wtedy wraz z towarzyszącymi jej koloniami i przysiółkami została włączona do Rybnika. W dzielnicy znajduje się drewniany kościół pw. św. Wawrzyńca z 1717 roku, przeniesiony tu z dzielnicy Boguszowice Stare w 1975 roku. Funkcje ligockiego ośrodka kultury sprawuje Harcówka.
Ligota jako gmina wiejska używała własnej pieczęci. Pierwsza pojawiła się w dokumentach katastralnych w 1723 roku, następna wyobrażająca skrzyżowane grabie w 1755 roku i funkcjonowała do końca XIX wieku, później zanikła. Obecnie znakiem dzielnicy są skrzyżowane grabie w żółtym kolorze na niebieskim tle. W Ligocie Ligockiej Kuźni mieszka około 3,5 tys. osób.
Komentarze