Chop ze jednym łokiym

We robocie już bez pora lot siedzymy we jednym biurze we trzech: jo, Francik a Zuzka. Jo to już je staro baba i mie tam nasz szef, co tyż już swoji lata mo, do dycki pokoj, ale te dwa żgole by mogli być mojimi dzieckami. Bezto im czynsto porynczy taki rzeczy, co sie za nimi fest nałazić potrza! Dzisio przilecioł cołki we nerwach, a łod dźwiyrzy wołoł na Francika:
– Synek, sam przidzie taki niywielki chop z takim jednym łokiym, dejcie mu, co tam bydzie potrzebowoł... – ani niy dokończył, a już wylecioł ze biura, a my łod tyj jego godki niy byli ani troszka mondrzejsi!
– Dzwonili już na połednie, a tego panoczka jak niy było, tak ni ma... – zastanowioł sie głośno Francik.
– Zoboczysz, łon przidzie piyńć po trzecij, a potym na cug niy zdonżysz!
Ta Zuzka tyż zamiast go uholkać, to synka jeszcze podpolo! Byłach na nia za to łogromnie zło, ale taki już som te mode dziołszyska... Anich niy zdonżyła dokończyć swojigo pomyślunku, jak keryś zaklupoł na dźwiyrze.
– Sam je biuro! – rykła na coluśki głos Zuzka. – Sam sie niy klupie, yno lezie!
Do izby wlozł taki wielgi, chudy chop a niyśmiało zaczon godka:
– Wiycie paniczki mie sam poslali skuli wonglo...
– To do somsiadow, numer piyńć! – Zuzka zaś rykła, jak do guchego a chop sie migiym stracił.
– Co ty tak głośno godosz Zuzka? – dziwowoł sie Francik. – Łon przeca guchy niy był.
– Guchy możnej niy, yno ślepy, bo pomylił numer biura! – łodszczekła sie Zuzka, a jo już tego zaczynała mieć pomału dość i chciałach tych młodziokow łofaronić, ale zaś nazod wlozł do nos tyn chudy chop a zaczon swoja lajera:
– Roztomiłe paniczki...
Tyn razym łodezwoł sie Francik łozeźlony tym, że chop niy doł pozor, że sam krom dwoch paniczek jeszcze jedyn chop siedzi:
– Niy gorszcie sie roztomiły chopeczku, ale nom przeszkodzocie we robocie! My sam czekomy na chopa z jednym łokiym, niy siedzi tam kaj na siyni?
– Ale panoczku, to wy na mie czekocie, jo sie mianuja Łoko! Mioł sam sy mnom prziść Józik Szczypka, ale musioł łostać na budowie, bo nom papa prziwioźli!
Zuzka rozhajcowała sie jak szyna, a strzeliła do dźwiyrzy, a za niom blady jak ściana Francik, yno jo łostała we biurze a musiałach wszystek załatwić!

Komentarze

Dodaj komentarz