Bydymy jeść miynso...

Polocy majom przisłowie ło dzielyniu skory na niydźwiedziu, a my tyż taki momy, yno małokery ło tym wiy!
We pojstrzodku zimy na wsiach nastała łogromno biyda, bo zaczło brakować jodła. Stary Bartek szeł do dom ze torgu, kaj sprzedoł łostatnio kura. Dostoł za nia yno piyńć czeskich, bo była staro a kupiec boł sie, że bydzie jom trza dugo warzić! Po drodze chop staroł sie nad tym, za co przeżyje ze familijom do wiosny, bo we chałpie niy było już nic, coby jeszcze szło sprzedać. Jak yno wyloz ze lasa na pole, zaczła sie kurzawa. Zumiynta siongały mu do pasa, ale łon przispiyszył kroku, bo do dom ni mioł już daleko! Za krotki czas ujrzoł swoja staro chałpa. Płota praje niy było widać, yno wiyrszki sztachetow wystowały ze nojwiynkszego zumiynta. Kwila trwało, niż trefił do fortki, bo tyż była zasypano śniegym, bezto zaczon go rynkami łodgarniać na boki. Łoroz coś sie wele ni poruszało, ze śniega wyskoczył wielgi zajonc, ale był tak zmarzniynty a osłabły, że przelecioł yno pora krokow i skrył sie pod nojbliższym krzokiym świyntojonkow na zegrodce. Bartek łośmioł sie w duchu a pomyśloł se, że teroz pojdzie po cichuśku do dom po sak a zajonca se za kwila chyci, bo bez tako kurzawa nikaj mu niy uciecze!
Na palcach poszoł ku chałpie a wloz do siyni. Spotkoł tam swoja baba Jaga a padoł i, co wymyśloł. Łona tak sie uradowała, że zaroz zawołała do siyni dziecka.
– Dejcie pozor, bajtle, co powiym – poszeptoł łojciec – momy szczyńści, wele fortki siedzi wielgi zajonc, jo go chyca do saka i na wieczerzo bydymy jedli miynso ze chlebym!
– Jako to ze chlebym – dziwowoł sie nojstarszy synek, Jonek – Przeca żeście tatulku padali, że zajonc je wielgi? Bez chleba by stykło do wszyskich!
– Ty mondralo, niy myndykuj, yno łojca słuchej! Ze chlebym żech padoł.....– łodezwoł sie głośni znerwowany chop a prziszoł bliży ku łoknu, coby pojrzeć, eli tyn zajonc na zegrodce jeszcze siedzi.
– Niy, bo same! – wrzasknoł Jonek a tompnoł nogom.
Na Bartkowych łoczach wylynkany zajonc łodbił sie łod ziymie, przesadził wielgaśne zumiynto, a za moment już był za płotym i gnoł prosto do lasa!
Tak to niyzgodliwo, Bartkowo familijo łostała ło suchym pysku!

Komentarze

Dodaj komentarz