Świątynia ewangelików

Jednym z ważniejszych zabytków architektury w Rybniku jest kościół ewangelicko-augsburski pw. Apostołów Piotra i Pawła przy ulicy Miejskiej. Jak mówi ksiądz proboszcz Mirosław Sikora, to już kolejny obiekt sakralny w tym miejscu. Pierwszy powstał w 1791 roku w zamkowej drewnianej sieciarni, specjalnie przystosowanej na ten cel przez Franciszka Ilgnera na rozkaz króla Prus Fryderyka Wilhelma. Warto dodać, że ten sam architekt był też autorem modernizacji rybnickiego zamku i przeistoczenia go na dom dla inwalidów wojennych z czasów wojen śląskich.

Pierwszą grupę tzw. zborowników tworzyli nieliczni ewangeliccy mieszkańcy Rybnika i okolic, urzędnicy, a przede wszystkim inwalidzi wojenni i ich rodziny. W 1796 roku drewniany kościół spłonął. Szybko jednak został odbudowany i odnowiony. Z niewielkimi przeróbkami służył rybnickim ewangelikom aż do 1853 roku, kiedy to wybuchł drugi pożar, który spowodował tak wielkie zniszczenia, że nie było już możliwości odbudowy. Postanowiono więc wznieść nowy kościół. Wówczas powstała istniejąca do dziś murowana, otynkowana świątynia. Tak więc budowla ta służy już wiernym od 160 lat. Kościół posiada drewniany strop, półkoliste okna, ambonowy ołtarz, zaś empory są wsparte na czworobocznych filarach.

Klasycystyczny wystrój pochodzi jeszcze z czasów jego budowy. W ołtarzu znajduje się aktualnie kopia obrazu Bernarda Plockhorsta "Chrystus i syn marnotrawny", wykonana w drugiej połowie XIX wieku. Natomiast neoromańską wieżę dobudowano w 1875 roku. Z powodu przeznaczenia rybnicki kościół zwano kościołem inwalidów lub ‒ w nawiązaniu do osoby fundatora ‒ kościołem Fryderyka Wilhelma. Obok mieści się nieczynny cmentarz z nielicznymi nagrobkami. W 2004 roku obiekt wraz z wyposażeniem wnętrza oraz ogrodzeniem znalazł się na liście zabytków nieruchomych śląskiego wojewódzkiego konserwatora w Katowicach.

Warto dodać, że początki ewangelicyzmu na ziemi rybnickiej sięgają czasów reformacji. Po jej początkowym rozkwicie nastała jednak kontrreformacja, a w 1629 roku ostatni ewangelicki duchowny, ksiądz Kissovius, został zmuszony do opuszczenia Rybnika. Legalna działalność Kościoła stała się możliwa dopiero po 1742 roku, gdy Śląsk przeszedł we władanie pruskie. Liczba ewangelików w Rybniku i okolicach zaczęła znowu wzrastać w drugiej połowie XVIII wieku. Obecnie parafia liczy około 500 wiernych z regionu rybnickiego, Raciborza i gminy Ściborzyce na Opolszczyźnie.