Jakbyście szli bez las ze Żorow ku Woszczycom, isto byście na te miejsce trefili! To je tako niwa, co śni siedym drogow wychodzi. Tam sie może stracić kożdy, choćby tyn las dobrze znoł, styknie yno, że niy do pozor, skond prziszoł!
Roz pod wieczor powodziło tam dwoch starych fesztrow. Pora godzin łazili na łokoło i dziepiyro jak wylozł miesionczek, kapli się, kaj som. Potym już na nic niy czekali, yno rwali ku chałpie!
Hańdowni jedna biydno wdowa ze Żorow wybrała sie do lasa na grziby. Wiela już razy tam chodziła ze somsiadkami, ale tyn roz musiała kajś źle skryncić, bo trefiła na „siedym drogow”, ale nic ło nich niy wiedziała! Bezto niy uciekała na kalup do dom, yno spokojnie zbiyrała grziby, a było ich tam zatela. Za jakoś delszo kwila dała pozor, że jeji mały synek, co śniom prziszoł, teroz stoi na pojstrzodku niwy a czymuś sie przipatruje, yno że łona nic tam niy widziała!
– Na co sie dziwosz, Wojtulku? – spytała sie.
– Cicho, mamulko! Tam je taki czorny straszek, co mo rogi jak nasza Ciga a cosikej warzi we wielgim garcu na fojerze. Ciepie do niego taki wielki szkartki cołkiym podane na te, co śnich nasz pon farorz czytajom we niydziela łoznajmowani! Jo sie boja mamulko, tyn gizd pazurom na mie kiwie! – wylynkoł sie syneczek.
Baba pociepła koszyk na ziym, chyciła bajtla pod parza a zaczła uciekać! We lesie sie łoroz zrobiło czorno i zaczły krakać wrony, a łona niy poradziła znojść drogi do chałpy! Ponboczek jednako nad niom czuwoł, bo nogi same sie i ugiyny, padła na kolana a zaczła rzykać „Gdo sie w opieka...”. Jak porzykała wszystki litanije, co yno znała, krze a stromy wele ni pojaśniały a łona sie kapła, że klynczy na drodze, co idzie ku Klyszczowce. Tam we piyrszej ze kraja chałpie łopedziała, co sie i przidarziło.
– Musieli żeście babeczko zawandrować na siedym drogow, a tam ni ma nic dobrego... tam dioboł siedzi a czeko na swojich roztomiłych kamratow: czarodziejow a marchy... Musi wom Ponboczek fest przoć, że wom tyn gizd nic niy zrobił! A do lasa we pojedynka lepij niy chodzić!
Baba wziyna se dobro rada do serca i dycki szła do lasa yno ze ludziami, a po drodze zawdy rzykała litanije.
Komentarze