Moja starka Elżbiyta łogromnie niyrada słuchała, jak kery godoł na drugigo czowieka, że łon je stary, bo podle ni, we takij godce brakowało szaconku do biołych starzikowych włosów a do uzbiyranej bez cołki żywot mondrości!
– Staro to je krowa, a czowiek to je nojwyżyj leciwy! – tak dycki starka kończyła taki godki.
Teroz to by sie zaroz kery isto wkurził, jakby mu padali, że je leciwy, bo sie już mało tego słowa używo, a dzisio znaczy to tela, że tyn istny je fest stary!
Hańdowni ludzie wierzili, że nojdłużyj ze wszystkich stworow na świecie żyjom wrony i jak kery setka przekroczył, to godali, że zeżył tela co łone!
Za bajtla słyszałach tako bojka ło tym, jak to Ponboczek wypuszczoł we świat te wszyski swoji stworzynia. Kożdymu przipisoł lata, kere tyn istny stwor mioł na ziymi zeżyć. Myjszym doł myni, wiynkszym – wiyncy! Mysz dostała yno jedyn rok, kokot mioł trzi lata, świnia zebrała aż piyńć, a krowie trefiło dziesiyńć! Łoroz spomniało sie mu ło Adamie a Jewie.
– Dziesiyńć lot wom styknie, dziecka? – spytoł sie.
– Wiyncy, Ponboczku, wiyncy! – za łobuch pytała Jewa.
Ponboczek nic na to niy pedzioł, yno pokiwoł gowom.
Potym prziszła raja na koza, po ni szoł łosioł, a koń ze elefantym, co dostoł szterdziyści lot, ale Jewa porzad chciała wiyncy a wiyncy!
– Jewa, rozmyś se to, co godosz – padoł znerwowany pragliwościom baby Ponboczek – bo teroz byda dokłodoł lot, ale broł krosa!
Musiało mu sie troszka użalić, bo Jewa dość gryfno była, ale łona dalij godała swoji, bo tako była na tyn nowy żywot fest pragliwo! Adam zaś nic niy padoł, yno zdoł sie ze wszystkim na Ponboczka, bo fest wierził w jego mondrość!
Słoneczko już zachodziło i Ponboczkowo robota tyż sie miała ku końcowi, kej ze lasa wyleciała czorno wrona. Już ze daleka świyciła sie choćby linek!
– Jeszcze jo, jeszcze jo, Ponboczku! – zakrakała z wiyrchowiska.
– Kajś tak łobzajtowała stworo jedna, teroz mi już yno sto lot łostało, a za to ci cołko krosa musza zebrać, już sie tak świycić niy bydziesz!
Wrona siadła na ziym, pokornie spuściła gowa a wziena, co Pon Bog doł: dostała trocha pukla a cołki plecy zrobiły sie ji siwe!
– A jo a Adam? – łodezwała sie Jewa, ale Ponboczek już mioł prożny koszyk ze latami.
– Roztomili, jo żech ło was przepomnioł, ale za dugie czekani dom wom tela, wiela dołech wronie, yno za to plecy sie wom troszka prziklupiom a gowa zesiwnie!
Gdo dobrze tyj bojki suchoł, chnet przidzie na to, że to jednako ludziska żyjom nojdłużyj ze wszystkich stworow na świecie!
Komentarze