Jednymu synkowi, co robił we baranowskim dworze, spodobała sie dziołcha ze gospodarki, ale jeji łojciec ło takim ziyńciu ani słyszeć niy chcioł! Łon jom chcioł wydać za bogocza, a niy za takigo, co mo yno dwie rynce do roboty zdatne, a goło dupa, bezto zaplanowoł jom dać starymu młynorzowi, co łońskigo roku już pionto baba pochowoł!
Tatulek żodnego niy suchoł, ani dziołchy, ani swoji baby, ani przocieli, tak go zaślepiło bogactwo łod tego starego dziada, co jeszcze we życiu żodnymu bożego słowa niy pedzioł, a chcioł coby wyrychtować weseli już na Godni Świynta!
Dziołcha płakała zawarto we komorze, bo łojciec sie boł, coby kaj z karlusym niy uciykła.
A mody siedzioł całymi dniami pod dworskom stodołom, ze żodnym słowa niy przegodoł, yno targoł włosy ze gowy, a płakoł jak mały bajtel, bo niy wiedzioł, co poczońć! Tatulek łod jego roztomiłej padoł przeca, że jom do yno tymu, co i kupi hruby bat czerwionych pociorkow! Isto na bzdury tak godoł, bo wiedzioł, że synek ze dwora by ani bez pora lot tela niy zarobił!
Ujec kozoł modymu, coby poszoł do spowiedzi do żorskigo kościoła. Złe go jednako niy chciało popuścić, bo miast rzykać, yno po kościele ślypioł, a łoroz mu wpod we łoczy łobrozek ze Matkom Boskom. Wele jejigo karku wisiały trzi baty hrubych czerwionych pociorkow, co ich jakoś hrabina łofiarowała Paniynce za uzdrowiyni!
Pomyśloł se, że styknie poczkać, aż wszyjscy ludzie wylezom ze kościoła, wyspinać sie na ołtorz, a bydzie sie mog łożynić ze swojom roztomiłom! Jak ślazowoł na doł, noga mu łobjechała, ale niy spod na zol, yno poczuł jak go coś targło za włosy i tak łostoł wisieć bez cołko noc aż do rana! Kościoł już był downo zawarty, a łon niy poradził sie som wyswobodzić.
Na drugi dziyń była niydziela, ludzie sie zeszli na suma i narobili wrzasku. Wziyni drabina, zymdlałego karlusa ściongnyli na doł i zaniyśli do zakrystyje. Tam niydoszły złodziyj wyspowiadoł sie po drugi, a farorz łobiecoł pogodać ze gospodorzym.
Modzi pożynili sie na Godni Świynta, bo łojciec łod dziołchy niy poradził farorzowi łodkozać.
Szczyńśliwo modo pani dała Matce Boski swój warkocz, pamiyntom, jak wisioł miyndzy wotami!
Komentarze