Bezto my zadrościły kamratkom ze drugigo wydziału, co tyż był na tym samym piyntrze. Te to miały super szefa! Panoczek Józef dycki ze wszyskimi pogodoł. Jak trza było, to czasym co doradził! Choć przibytny był, to niy wciskoł swojich ludzi na stanowiska, yno kożdy, co był robotny, mog łostać kerownikym działu, a potym mog iść dali!
Jego prawo rynka to była paniczka sekretarka, co dbała ło niego jako prawo mamulka.
Jedyn roz Lynka dała pozor, że pon Jozef, jak czyto pisma, to ich dzierży konsek łod sia.
– Szefie niy mieli byście se zrobić bryli, lepi by sie wom czytało! Bo jeszcze kwila a bydziecie musieli trzimać pisma za łoknym! – łośmioła sie.
– Ależ pani Lenko, ja jeszcze całkiem młody chłop jestem! – zbył jom szef. – Więc na co mi okulary?
Lynka się już nic wiyncy niy godała, ale za keryś miesionc, zaś zaczła suszyć panoczkowi Jozefowi gowa ło bryle, no to łon padoł, że ni mo czasu łazić po doktorach a było po godce!
Za jakiś czas łoba nasze wydziały łorganizowały kurs we tyj wsi kaj pon Jozef miyszkoł. My ze kamratkom musiały tam dojechać dwa razy w tydniu, ale niy było czym! Chocioż to niy było daleko, to autobus tam niy stowoł, a ze cuga do wsi było tela, co ze miasta! Sami widzicie: tela syra, wiela masła! Jo tam pora razy jechała na kole, ale kamratka na kole jeździć niy poradziła, to co miała robić?
Jedyn roz ulitowoł sie nad nami jeji szef, pon Jozef.
– Siadajcie, dziewczyny, dziś zaraz po pracy wracam do domu! Droga mi się nie będzie dłużyć w tak miłym towarzystwie! – łośmioł sie.
No to my wsiadły, ale już za kwilka my tego pożałowały! Tyn chop był richtik ślepy, a jechoł na pamiyńć, ale cosikej mu sie niy zdało, bo łoroz sie spytoł:
– Gdzie jest ta biała linia, która biegnie środkiem drogi, z lewej albo z prawej?
– Miyndzy kołami... – wystynkałach, bo prosto na nos walił wielgi TIR, ale na szczyńści nic nom sie niy stało, yno kamratka zymdlała!
Komentarze