Wielgi gad

Jednego roku zaroz po żniwach poszli my ze bracikiym na pole troszka se polotać, bo były feryje a my ni mieli nic lepszego do roboty. Resz stoła we koziołkach, ale rżysko niy było jeszcze zagrabione. Łoroz wele jednego koziołka cosikej zaczło sie ruszać, a potym dali my pozor, że leci ku nom jakoś wielgo żmija, no to my w nogi, a łona durch gnała za nami. Straciła sie dziepiyro wele naszej zegrodki.
We wieczor wszystek my łopisali tatulkowi, chocioż my sie boli, że dostanymy szmary za ta poszmatlano słoma, ale łon nom niy uwierził! Pytoł sie jako ta żmija wyglondała, eli niy ni miała takich żołtych załośniczek przi uszach, ale tego to my niy wiedzieli, bo my sie i niy zdonżyli przijrzeć.
– Żmija to isto niy była – padoł tatulek – bo żmije som we lesie abo kaj na łonce pod lasym!
Czasami boczoń kaj jako prziniesie, ale boczonia jo tu jeszcze niy widzioł. jak dugo sam miyszkom! Co nojwyżyj to by mog być gad, ale sam je na niego za sucho, a łod nos do stawu je za daleko, żeby sam przipadkiym prziloz!
Jednako za pora dni tatulek przekonoł sie som, że my niy nasmyślali. Jak szoł ze pola na łobiod zapomnioł zawrzić fortka i ze placu wylazła na pole nasza kwuka ze mandelowkami (to som taki kurzoki, co sie wylongły poźno, bo przed żniwami). Jak szeł nazod posłyszoł straszny wrzask, patrzi a tu taki wielgaśne gadzisko, jaki we żywocie jeszcze niy widzioł, czaji sie na nasze kurczoki!
– Jo ci dom giździe! – padoł tatulek.
Łobrocił grabie, co ich trzimoł we rynkach, a łodciepł gada sztyliskiym, ale łon sie na tatulka postawił! Łopluł go takom bronotnom, śmierdzoncom wodom. Nowiutko, flanelowo koszula mu zgichoł i to sie już ani wyprać niy dało, a tam kaj gift trefił na skora to bronotno plama wypoliło, a niy chciało sie dugo zagoić!
Jednako tyn gad sie już wiyncy kole naszyj chałpy niy pokozoł, ale skond sie tam wzion? Ze Głymbokigo Dołu by mioł za daleko, a jeszcze sztyjc pod gorka, a po drugi na takim polu było do gada za sucho i ło jodło ciynżko!

Komentarze

Dodaj komentarz