Jak żech już wspomnioł, mioł żech kolegi, kerymu co roku przibywoł braciszek abo siostrziczka i niy dziwota, że strzyloł potym za nimi ze szlojdra.Paulka już gańba było, że sztyjc u nich na placu pieluchy sie na sznorze suszyły i jako najstarszy musioł cołki czas bawić tych młodszych. Najgorzij, że jak chcioł se z rowniokami we fuzbal pograć, to cołko ta szpilszula musioł za sobom kludzić. Potym, jak my grali już na dobre, to musieli my czekać, bo najmłodszo siostrziczka chciała lulać abo trocha starszy od nij braciszek za chwilka tyż wołał, że chce lulać, i tak w kołko – jak niy urok, to sraczka. Zmierzło sie Paulkowi i niyroz żałowoł, że wołoł za boczoniami: „Boczoń! Kiszka! Prziniyś mi braciszka! Ale teraz już tego cofnyć niy szło, tym bardzij że jego starka cołki czas mu godała, że to jego wina i teraz ni mo co szkamrać.Miarka sie przebrała, jak nad jejich chałupom zaczon roz na wiosna krajzować durch czorny boczoń. Dziołcha od somsiadow zaroz godo do Paulka, żeby odgoniył tego boczonia, bo ani sie niy spodzieje, jak mu ściepnie do kolybki nowego braciszka i to na dokłodka czornego, małego Murzinka, bo przeca czorne boczonie yno takie dzieci noszom. Paulek tyż na nic niy czekoł, yno gibko poszoł do lasa z kozikiym i wyszukoł se mocno rozkraka z młodego dymbczoka. Wystrugoł se gabla jak sie patrzy, potym od starki dostoł czerwione guminy z krauzy, ze starego szkarboła se wystrzigoł porządno łatka i zrobiył se szlojder, kerego my mu wszyjscy zowiściyli. Zaczon tego czornego boczonia tak dziczyć, że w końcu sie kańś straciył bez pogrzebu i potym yno zwykłe boczonie lotały.Trocha to jednak za niyskoro sie kapnył i najgorzij, że jego mamie zaś zaczon brzuch gibko grubnyć i dycko potym jakoś znojd sie w kolybce jakiś nowy potomek. Teraz tymtuplym Paulek sie boł, bo co to bydzie za poruta, jak sie mu czorny braciszek urodzi! Takij gańby by niy przeżył. Że tyż tyn diosecki czorny boczoń musioł se prawie ta jejich chałupa obrać.Kamiyń spod Paulkowi ze serca, jak roz prziszła ze wsi do jego starki staro Materzoczka, kero kole piekarnie miyszko. Opowiadała, co sie piekorzowi przidarziło z boczoniym. Tyj wiosny było doś zimno i boczonie już trzeci dziyń stoły jak trusie, przisypane śniegiym na swojim gnioździe, kere od niypamiyntnych czasow miały na Józefowyj stodole. Tyn jedyn musioł już porządnie zmarznyć, kiej przefurgnył na kumin w piekarni, żeby sie trocha zagrzoć. Materzoczka go tam widziała pod som wieczor i pomyślała, jaki to mądry ptok, wiedzioł, że jest sobota i może sie pogrzoć bez strachu, że w nocy z kumina kurz niy poleci, kery by go mog zatruć. Piekorz dopiyro bydzie rozpoloł piec w pyndziałek, totyż nic mu niy grozi. W nocy jednak musioł zesztajfnieć i spod przez kumin do pieca, kery na szczyńści już niy był taki wrawy. Jak piekorz potym otworził piec, żeby łogiyń zrobić, to chneda by zawału dostoł, jak z pieca wyparził na niego wielki czorny duch. Myśłoł, że już ta z tom kosom tam na niego czekała, bo tyż już był starzec, a tu przeca marzec.Tak to naszymu Paulkowi czorny boczoń przinios ostatnigo – na szczyńści biołego – braciszka.
Komentarze