Znak łod Anioła

Ponboczek wyrychtowoł piyrszego czowieka ze gliny. Adam niy chcioł być som, bezto ulepił mu jeszcze Jewa, a potym dziecka. Jednako porzad tych ciał było za mało, ludzie sie żynili i kożdo pora chciała mieć chocioż jednego dziecika, bo sie godało, że to je schodek do nieba! Bezto Ponboczek musioł wyszykować troszka tych małych ciałkow na zapas i suszył ich na niybieski gorze. Potym stworził coło hormijo Aniołow Strożow, co mieli wachować, coby jeszcze przed narodzyniym kożde ciałko dostało swoja duszyczka. Ale na tym sie jejich robota niy kończyła: anioł, co duszyczka wprawioł do ciała, musioł iść ze tym malikym na świat i strzyc go łode złego. Po latach zaś mioł go przikludzić nazod do Ponboczka. Jedni ludzie godali, że sie na tym aniołowe zadani kończyło, a drudzy – że anioł dostowoł potym nowo duszyczka, co jom musioł zaś na świat wykludzić. Ponoć sie zdorzało, że malik dostoł Anioła Stroża po starce, co niydowno przed jego narodzynim umrziła, a potym ludziska godali: posuchejcie se, ta maluśko godo cołkym jak starka Spyrkula!
Jo nojwiyncy była ciekawo, tego wprawianio duszyczek i niyroz słyszałach łod starkow, żebych za dużo chciała wiedzieć! Isto same niy wiedziały, jak to richtik było, dziepiyro jak ku nom przijechała ciotka Zuzka, to łona mi padała tak:
– Jak myślisz dziołcha, jak tako duszyczka idzie wpuścić do ciała?
– Jo se cioteczko myśla, że bez jakoś dziurka! – łodpedziałach.
– I tu mosz prawie dziołszko, aniołek cis ta duszyczka bez gymba!
– Na isto cioteczko? – dziwowałach sie.
– Na bank dziołcha, na bank! Je przeca na to dowod!
– Jakoż to? – niy umiałach sie przestać dziwować.
– Widzisz – padała ciotka – sam pod nosym mosz taki dołek, co je po palcu łod twojigo Anioła Stroża! Szłopeć łotwarł, dusza wpuścił, a że ciałko niy było cołkym wyschłe, bo ci sie na świat piliło, bezto ślad ci łostoł! Jak sie dobrze podziwosz, to uwidzisz, że kożdy taki dołek mo, jedni wiynkszy, insi myńszy...
A godajom tymu rynna podnosowo!

Komentarze

Dodaj komentarz