Ze wszystkim im sie przelycali, miynsko a wosztliki kupowali, ale był tyż we tym wszystkim jedyn feler – te koty były po coluśkim dniu same w doma, bo kamratce a jejimu chopu brakowało jeszcze pora lot do pyndzyje. Ale za to jak gospodorze prziszli po robocie do dom, to kożdy mioł swojego kocika do głoskanio, a dycki godali, że dobrze sie stało, że im keryś te koty, jak jeszcze były cołkikym maluśki pociepnoł na prog. Kamratczyn chop te małe kociki pozbiyroł a przinios do dom, ale łona sie ich troszka boła, bo żodnego żywego stworzynio w doma jeszcze ni miała, jednako hnet do nich prziwykła, a potym se wziyna cołki stary urlop, coby te swoji bliźnioki wychować! Te koty to były dwa syneczki: jedyn taki siwy sztrajfiaty, a drugi ryszawy troszka ze biołym. Tyn sztrajfiaty łobroł se kamratczynego chopa, a łon mu doł na miano Francik po swoim najlepszym kamracie. Kamratka wziyna se tego ryszawego, ale dłogo niy wiedziała jako go pomianować, jednako w końcu dała mu Biluś, ale jeji znajomki go i tak wołali Wiluś i tak mu już łostało. Wszystek szło dobrze, ale jednego razu Magda prziszła do roboty, a woniała kocim parfinym! Piyrsze sie kapnoł nasz kamrat Rysiek, co ni mioł rod kotow.
– No, a co teroz zrobisz twojimu pupilkowi? Jo by mu łeb ucion! – łośmioł sie fałszywie, a kamratka sie rozbeczała.
– Aleś ty gupi! – zamiast Magdy łodżarła mu sie nasza szefowo, tyż wielgo kociara – co trza mu utnie, a łod ciebie na proba zacznie!
Rysiek nic i niy łodpedzioł, ale aże nim ciepło, a potym strzelił do dźwiyrzy, a nazod prziszeł dzipiyro za poł godziny. Na przeproszyni dostały my po czekuladzie, a do Magdy a naszyj szefowej mioł kwiotki. Potym nom padoł, że jak bydymy chciały ło kotach pogodać, to lepi bydzie, jak mu powiymy to do przodku, wtynczos łon sie po „angielsku” wyniesie, bo mo „uczuleni” na koci tymaty! Jednako jo to czuła, że to ni ma jeszcze wszystek i miałach prawie: we tych kwiotkach była świyżo kocimiyntka i łoba pukety koty zeżarły!