W latach sześćdziesiątych to najdalij sie jeździyło nad Bałtyk abo na Mazury, bo o Hiszpanii, Italyji czy inkszych lazurowych wybrzeżach to yno szło w książkach poczytać abo w katalogach posłanych przez krewnych z Rajchu.Siodało sie do „królowyj polskich szos” – tak na poczciwo Syrynka godali – i cołkimi rodzinami jechali my na wywczasy pod namioty. Roz my jechali piyńcioma autami, jedna „Petka” (to taki poprzednik Trabanta), dwie Syrynki, jedna M-20 Warszawa, no i nowo, prosto z fabryki Skoda 100-MB, keryj my wszyjscy Hajnelowi zowiściyli, bo takich wtedy aut sie mało trefiało na polskich drogach. Dostowali te auta na talony yno grubiorze i to niy wszyjscy.Po rostolicznych przigodach na drodze dojechali my cołkom tom kolumnom za jaki piytnoście godzin do miejsca, kere my se już bez zima łobrali na mapie, nad jezioro Wdzydze, w „Szwajcarii Kaszubskij”.W tych czasach nad tym jeziorym to tam jeszcze niy było żodnych pol namiotowych i kaj my stanyli i nom sie podobało, tam my sie rozkłodali ze swojimi namiotami choby Cygony. Znojdli my wtedy tako piykno polanka w sosnowym lesie, na niywielkij gorce, niydaleko jeziora. Żodnego tam nie było, yno my, piyńć rodzin z dzieckami. Ani my sie meldować nikaj nie musieli, yno do fesztra my sie zgłosiyli. Przijechoł ku nom na WFM-ce, popisoł w swojim hefcie, wiela nos jest, a potym my go musieli w trojka na tyn motorcykel wsadzać, ale udało mu sie cikcakami do fesztrownie dojechać.Cołki dwa tydnie przesiedzieli my w tym lesie i żodnymu sie niy mierzło. Wyngorzy my nachytali w jeziorze i inkszych ryb zatrzyńsiyni, bo trzech nos wyndkorzy było. Wyndzili my te ryby sami w wykopanych na brzegu studziynkach, połączonych takim tunelym z prymitywnym palyniskiym. Smakowało wszystkim, że palce lizali. Do sklepu my jeździli aże do Kościerzyny, ale przeważnie yno po gorzołka, bo jodła to my tela z chałupy nabrali, że na cołki wywczasy stykło. Po dwóch tydniach jechali my jeszcze nad morze, do Dębka, bo urlop sie brało na cołki miesiąc. Wtedy tyż nasz kamrat Hajnel strzaskoł ta nowo Skoda, bo jego baba sztyjc mu dogadowała, żeby pomału jechoł, coby tych krauzow niy strzaskać, jak my przez tako dziurawo leśno droga jechali. Stykło, że sie na momynt obejrzoł do zadku na te podskakujące krauzy z bigosym i już siedzioł na stromie. Musieli my szusblech rynkami wyprościć, coby sie koło obracało. Za to dzisioj jest co wspominać, bo to, co sie przeżyło, już sie niy wroci.
Komentarze