Zaroz tyż przipomniało mi sie, jak żech za bajtla lotoł z kamratami wieczorami po wielopolskim lesie nad Rudom i chytoł te świycące chroboczki. Do puciynki po sztrajcheclach nachytoł żech z dziesiyńć tych „janiczkow”, a potym w doma wypuściył pod łożka do naszyj izby, kaj my dziecka spali. Jak już my leżeli po cimoku, to żech zaczon siostrom opowiadać bojka o straszkach, duchach i inkszych bebokach. Wymyśloł żech im opowiostka o błyndnych ognikach, kere starego Aleksa po barzołach posmykały i o mało niy utopiły. Padoł żech im, że te błyndne ogniki to som duszyczki, kere muszom pokutować, podwiel jakigo grzysznika niy udo im sie omotać i udusić abo tyż utopić. Młodsze moji siostry miały tak strach, że chocioż ciepło było jak diosi, wciskały sie coroz głymbij pod pierziny, a spocone były co jedna to bardzij. Możecie se teraz przedstawić, jak te świyntojański chroboczki zaczły furgać po izbie nad naszymi głowami, a jo udowoł, że tyż sie boja, bo to na pewno przileciały te duszyczki błyndne. Najmłodszo siostrziczka sie polulała ze strachu, a ta starszo zaczła wrzeszczeć choby jom kery ze skory dar. Takigo larma narobiły, że mama z tatom przilecieli z dołu, kaj spali już we swojij izbie i stanyli tyż wylynkani w dźwiyrzach. Dalij już niy trza godać, co sie stało. Jak sie wszystko wydało, posek był w zocy, a jo mioł rzić sino. Dziołchy i tak miały strach, nic niy pomogło, musiała mama śnimi spać, a mie posłała na doł ku tatowi.Skuli tych dioseckich janiczkow to żech dwa razy nachytoł, i to w tym samym prawie czasie.Za jaki tydziyń zaś prziszoł pod wieczor do mie Józik i wyciągnył mie na chytanie świyntojańskich chroboczkow. Poszoł żech śnim pod las ku hanysowym stawom, na tako podmokło łąka, bo tam nojwiyncyj dycko świetlikow lotało. Jo już niy chcioł du dom tego nosić, to chytoł żech do puciynki od Józika, bo jak sie dowiedzioł o tym zdarzyniu, co jo porobiył, to tyż chcioł swoje siostry wystraszyć.Jak już mieli my iść du dom, bo tych janiczkow już pełno puciynka była, to jo ujrzoł w trowie, po drugij stronie przikopki, tako wielko kulka tych świycących janiczkow. Była to samiczka, kero niy poradzi furgać, a kole nij pora zolytnikow. Jedne już siedziały na ziymi kole nij, a inksze jeszcze furgały cołkom bandom nad niom. Tako okazjo, żeby chycić i samiczka, to sie czynsto niy zdarzo, totyż nic yno gibko żech sie cofnył do zadku, coby szwongu nabrać i hop przez ta przikopa ku tym janiczkom.Jednak żech sie zdziebko przeliczył, bo po drugij stronie były taki barzoły, że yno chlup i już żech wpod aże pod parze w tyn rudek. Keby niy Józik, to ta wymyślono bojka byłaby faktym i chneda by sie udało tym błyndnym ognikom mie, tego grzysznika, utopić.Ciąg dalszy był w doma, jak żech wloz do kuchni mokry i uciorany marasym. Wyglondoł żech bez mała jak utopek. Dobrze, że wtedy prawie starka była u nas i wziyna mie w obrona, bo chyba by mie tata zatrzas.Od tego czasu niy chcioł żech słyszeć o janiczkach, ale dzisioj to mi sie śmioć chce z tego. Coż te biydne chroboczki mogom za to?
Komentarze