Tyn chop mioł kupa dziecek w dōma, co jeś chciały, a tu niy było co do garca wrazić! Sōm dioboł go musioł chyba ponōmić, bo jak szeł ze gruby wele fojtowego pola, to mu we ôczy wlazły taki wielgi, gryfne, żōłte banie, a zarozy mu cosikej szepło, że jak ni ma co jeś, to żur ze banie tyż je dobry...
Bezto ni mōg sie już chop doczkać wieczora, a potym jak już było dobrze cima, wziōn miech, a szeł na tyn raps! Ledwie uszeł kōnsek ôd chałpy, to zaczło sztrasznie grzmieć.
– To już mie możnej sōm Pōnbōczek ôstrzego... – pomyśloł se chop, bo go isto ruszyło sumiyni, ale zaroz jaskiś głosiczek mu padoł:
– Niy bocz na nic, dzieci mosz głodne! – To zaś musioł być tyn diosek i wiycie, że chop go posłuchnōł a szeł dali, chociaż na burza sie zbiyrało.
Jak prziszeł na te pole, to sie już tak fest blyskało, że było widno jak bez dziyń, a banie było widać jak na rynce. Jak chop postōmpił jeszcze pora krokōw, ôroz zrobiło sie cima jak we kōminie, bo sie blyskać przestało. Poszeł po ćmie tam kaj widzioł ta nojwiynkszo bania, ale ji znolyź ni mog, to zaczōn Pōnbōczka prosić:
– Panie mignij na te banie! Panie mignij na te banie... – ale po trzeci już niy zdōnżył tego padać, bo mu Pōnbōczek mignōł, ale bez pukel! We tych baniach siedzioł skryty gospodorz, co se ich wachowoł, bo wiedzioł, żeby niy ôbstoły! Niydoszły złodziyj pod ze strachu na ziym i ani sie niy ruszoł, yno leżoł jak niyżywy! A to sie borok fojt wylynkoł, pomyśloł se, że chopa zabił, a pōdzie siedzieć do heresztu, to sie ze tego pola zarozki broł a uciekoł prosto do dōm, a jeszcze po drōdze dowoł pozōr, eli go kery niy widzioł!
Chwilka to trwało niż niydoszły złodziyj prziszoł do sia, pomacoł sie po krziżu, a zaczōn zajamrować:
– Tak fest żeś mi Pōnbōczku bez krziż mignōł, że jo sie teroz niy poradza ze ziymi dźwignōnć!
Chop taki był ôgrōmnie potrzaskany, że ledwie sie do chałpy dowlyk, a bez caluśki tydziyń musioł sie kurować. Ôd tego czasu se poprzisiōng, że na cudze ani sie niy podziwo!
Komentarze