Przi keluszku czas im gibko zlecioł! Na niebo wyloz już ôkrōngły jak bania miesiōnczek, a ôni zamiast iść do dōm, dali siedzieli we kaczmie! Fest podpity Kuba już drugo godzina podrzimōwoł na stole, a Jakōbik porzad sie jeszcze kiwoł nad praje połnōm flaszkōm, ale do keluszka już trefić niy poradził. Isto by tak siedzieli do rana, ale szynkorzowo baba zaczła ich wyganiać:
– Idźcie ôchlapusy do dōm, baby na wos czakajom!
– wrzaskła na nich, a pogroziła im mietłōm. W końcu sie pozbiyrali i wyleźli przed kaczma, ale daleko niy zaszli, bo Kuba uwalił sie pod jakimś strōmym a zaczōn charczeć,
a szandara, co już troszka wyczyrstwioł siod se wele niego, a zaczōn myśleć, co teroz poczōnć: śpiychać sie ni mioł po co, bo chałpa isto zaparto bydzie, a spać we chlywie społu ze baranami mu sie niy uśmiychało! Te niywesołe myśli przerwoł mu Kuba, bo na spaniu ryknoł na cołki głos:
– Coch ci padoł Zuzka, ôkna majōm być pozaciōngane na noc! Sam świyci miesiōnczek a ôn mie wyzdradzi!
We starym Jakōbiku zaroz ōbudziła sie szandarsko dusza
a nastawił ûcha.
– Czamu by cie mioł wyzdradzić? – spytoł sie słodziuśkim głosiczkiym.
Kuba był tak nażgany, że mu niy prziszło do gowy, że niy godo ze swojōm babōm, bezto coś tam zaczōn miōnkać:
– Coo... ci... byda godoł, a zresztōm mosz wiedzieć... te talarki, co sōm skowane we szranku... to jo zabił tego chopa, co sie kludził nazod ze jarmarku...
– Jaki żeś to zrobił? Niy wierza... – prōbowoł go dali szandara i wiōnzoł mu
nogi poskym ôd swojich galot.
– Jedyn mocny szlag mu niy styknōł... niż umrził, jeszcze wystynkoł, że miesiōnczek mie wyzdradzi... śpi lepi, coś ty tako... Jezusie, Maryjo... kaj jo je...to przeca ni ma... – i Kuba ôroz wyczyrstwioł a chcioł uciekać, ale liznōł jak dugi, bo nogi mioł swiōnzane!
Sprawiedliwości sie niy wywinōł, znodli na niego taki mocne paragrafy, że niy pomogły mu ani adwokaty, co jego baba na nich ôstatni grosz wydała. Siedzioł potym bez szterdziyści lot we hereście, a jak go wypuścili, to już wiela niy pożył.
Komentarze