Po naszymu
Tōmek to je bracik ôd mōji kamratki Danki, teroz małokej sie widzymy, bo ôn już bez dwaścia lot miyszko we Rajchu, ale jak sie już spotkōmy, to dycki spōminōmy jako to sie stało, że ôn ôstoł ministrantym.
Jejich ôjcowie postawili chałpa na kōńcu wsie i do kościoła mieli doś daleko. Jak Tōmek napoczōn chodzić do podstawowej szkoły, zaroz chcioł być ministrantym, bo wszyjscy jego klasowi kamraci (a dwōch ich ôprōcz niego yno było!) już Pōnbōczkowi przi ołtōrzu służyli! Jednako ni miōł by go gdo zakludzić rano do kościoła, bo tatulek szeł do roboty a mamulka ku krowōm, bezto ôjcowie padali synkowi, że dziepiyro po kōmuniji spełni sie jego nojwiynksze pragniyni, bo do kościoła bydzie mōg już sōm deptać! Ale wiycie jako to je stymi ôbieckami: ôbiecki pod kecki, a gupimu radość!
Kōmunijo była na wiosna, potym były latōwe feryje, to żodyn ni mioł do dziecek czasu, bo robota we polu stoła! W kōńcu prziszły Godni Świynta, a Tōmek dali niy "ministrōwoł", Po Nowym Roku na kolynda prziszoł farorz, kwilka posiedzioł, ze ôjcami a starzikami pogodoł, a potym sie wziōn za dziecka. Piyrsze spytoł sie Danki, coby chciała robić, jak bydzie wielgo. To był tym czas, co ôna zaczła szyć szaty lalkōm, bezto mu padała, że bydzie szwoczkōm. Farorza sie dycki gupoty trzimały, bezto spytoł sie dziołszki, eli by mu uszyła alba? Danka ale niy wiedziała, co to je, nō to ji padoł, że to je tako koszula, jak ta co mo ôbleczōno, yno troszka delszo!
Dziołszka ôbejrzała go doôkoła a sie zgodziła, a potym jeszcze padała tak:
– Mocie szczynści, że tam ni mocie knefli, bo jo jeszcze knefli prziszywać niy poradza!
Na drugi ôgyń poszoł Tōmek!
– A ty co byś chciał robić? – pytoł sie farorz.
– Jo bych chcioł być ministrantym!
– Ja, ale ku tymu trza umieć ministrantura, i to po łacinie! – padoł ksiynżoszek.
– Ale jo już troszka umia! – pokwolił sie Tōmek.
– No tōż pokoż, co umisz! – ôśmioł sie farorz.
Synek stanōł na pojstrzodku izby, rynce rozłożył a zaśpiywoł:
– Cebula, cebula, cebulorum!
Tego już farorzyczek niy strzimōł, a zaczōn sie rzać jak kōń, a potym jak sie uspokoił, padoł tak:
– Wyboczcie mi roztōmili, ale mi jeszcze żodyn we kościele cebule ludziōm niy wciskoł!
GRYMLINO
Komentarze