Po naszymu
We drugi połōwce naszyj kamiynice miyszkała starka Szczygliczka. Niy wiym, wiela ji lot było, ale ôna mi sie dycki zdała fest staro. Była to ôgrōmnie dobro a dōnco baba. Mało miała, ale ze kożdym sie podzieliła. Wele ni miyszkała wielgo "trzipokolyniowo" familijo: jeszcze doś modo starka, jeji dziecka Hildka a Gustel, co jeszcze majoryntni niy byli, a troszka ôd nich starszo Gynia, co sprzedowała we "kolōnialce".
Za jakiś rok skludziła sie ku nim jeszcze jedna starczyno cera – Adela ze chopym a dwōma małymi jeszcze synczyskami: Grześkiym a Jorgusiym. Grzesiek to był wiyncy taki hōncwot, a co kwila cosikej nawywijoł! Jorguś za to był przilizek i wszyjscy mu przoli. We tyj wielgi familiji sie niy wywalało i synczyska nikedy i głodne lotali. Jorguś skamracił sie ze starkōm Szczygliczkōm, a chodził ku ni na ôbiod, ale jego familijo ô tym niy wiedziała, bo w dōma tyż dycki wszystek zjod, to sie niy kapli, że synek sie kajś dożywio!
Yno jedyn roz ku starce Szczygliczce prziszła jedna baba – klachula ze drugi chałpy i synka tam widziała, a zaroz to wszyskim rozgodała. Potym starka ôd tyj wielgi familije sie fest rozgorszyła, a zakozała Jorgusiowi chodzić do starki Szczygliczki na ôbiod, że niby synek gańba ôjcōm robi, ale ôn przeca ôd żodnego nic niy wychciywoł, yno starka go sama wołała! Jak sie mu chciało jeś, to sie dycki kole starczynych dźwiyrzi przeszpacyrowoł, a myśloł ô tym, co tyż starka Szczygliczka warzi, bo wōniało na cołko siyń. Roz jak sie tak przesmrodzoł tam a nazod pod dźwiyrzami, starka go trefiła a padała, coby dō ni wloz, a spytała sie go, eli sie na nia niy pogorszył, bo na ôbiod niy przichodzi. Synek niy chciał cyganić, bezto padoł, co "sie wstydzi".
– Wiysz syneczku, jako to u nas godajōm: gdo sie wstydzi, tyn sie szydzi! Niy bydź gupi, a tych gupielokōw, co klachy roznoszōm, niy suchej, bo co je kerymu do tego, że my sie skamracili, pōdź dali, mōm do cia rolada ze boczkym, co tak rod jodosz!
Synkowi niy trza było dwa razy godać, do starczynej izby wloz a ôbiod zjod! Potym jeszcze po latach starka Szczygliczka serdecznie spōminoł, a dycki na Wszystkich Świyntych mi ze Rajchu, kaj już lata miyszkoł, pisoł, cobych ji ôd niego jako lampka zaświyciła!
GRYMLINO
Komentarze