Po naszymu
We moju mōmy kupa piyrszych kōmunijōw, bezto, to co chca Wōm napisać, to je tymat na czasie. Moji dalsi przociele majōm wnuczka Wojtka, co za rok kōńczy średnio szkoła, ale jak byli u nos, na kōmuniji ôd naszyj wnuczki, to spōminali, jako to ś nim było, jak mioł do tyj piyrszej kōmunije iś . Co jo pamiyntōm, to Wojtulek był fest przilizny synek, yno ôgrōmnie zgłobny. Wiela sie mu starziki a ôjcowie nagodali a naprzikozowali, jednako tyn bajtel dycki przekludziył swoji! Jak zaczōn chodzić na katelmus ku siostrze Wincyncie (to była tako fajno panna klosztorno, co dzieckōm rozumiała), ôroz synek spokornioł: siostrziczki niy sztuchoł, a za wosy niy targoł, kamratowi we szkole darowoł, starzikōm niy pyskowoł, ôjcōw słōchoł, jednym słowym: bajtel – ideał!
Mamulka sie niy mogła nadziwić, ale starka zaroz se pomyślała, że cosikej sie musi za tym kryć! Nojprzōd mamulka dała pozōr, że "mody" kożdy dziyń, jak yno rano stanie, idzie sie podziwać do zdrzadła, po gowie sie maco, a potym robi tako macha, jakby mu psi miynso zeżarli, ale nic niy godo! Po tym to już starka dała pozōr, że Wojtuś tyż tak robi, jak ku nij przidzie, bezto jedyn roz sie go spytała: Co ci je syneczku, że tak sie krziwisz?
– Nic, babciu, nic... – ôdpedzioł, ale macha dali mioł markotno.
– Ty mie sam niy cygoń, yno godej jak na świyntej spowiedzi! – wywstoła na niego starka.
I synek zaczōn niypewnie: babciu, widzisz, co na moji gowie? Podziwej sie dobrze, eli mi już rośnie te świynte kōłeczko, bo jo nic niy widza...
– Ô czym ty godosz bajtel, bo jo niy poradza spokopić? – ôdpedziała mu starka.
– Bo podziwej sie, babciu, jo sie myncza i starōm sie już drugi miesiōnc, a tu porzad nic, a nic, a jo se chcioł na ta moja piyrszo komunijo wypiastować taki świynte kōłeczko, jak majōm wszyjski świynte abo anioły, a tu mi nic niy rośnie, ani jeszcze korzyni niy zapuściyło! Na delszo meta to jo tego niy zdzierża, nō bo wiela taki łebōń, jako jo, może być taki dobry a grzeczny i to do wszyjskich?
– A tu cie boli! – ôśmioła sie starka. – Dwa miesiōnce to je isto za mało, bo te świynte dłōgo na te kōłeczka robiyli, nikerzi i cołki żywot, ale jak cie to tak fest mynczy, to dej sie s tym na razie pokōj, bo mie było już tesno za moim wnuczkym – zgłobnikym!
GRYMLINO
Komentarze