Co to wszystek je wert

 

Po naszymu


 

Bez lato ludzie radzi rajzujōm, bezto jo Wōm dzisio pogodōm jedna godka, coch słyszała za modu, ôd jednego chopa, co we swoich modych latach na szifie pływoł po szyrokim świecie. To był ôgrōmnie mōndry chop, ale dycki godoł, co go ta jego mōndroś kupa kosztowała, bo za kożdo lekcyjo żywot se koże zapłacić! A teroz posłōchejcie tyj jego godki, a ôcyńcie se to sami.

Jedyn fest ważny profesōr był na wywczasach u takigo zwykłego rybiorza, kajś nad naszym morzym. Tymu chopu to sie zdało, że ôn je tak fest mōndry, że już ani ni mo ô czym godać ze takim prostym rybiorzym, co to wiela do szkoły niy chodziył, yno jak sie czytać a rachować nauczył, to zaroz siod ze swoim tatulkym na łōdka a ryby chytoł. Tyn istny rybiorz niy znoł sie na polityce, na geografiji, na historyji, niy umioł sie elegancko ôblyc, a niy poradziył sie tyż miyndzy ludziami pokozać, bo jak by co padoł, to by se jeszcze gańby narobiył!

Bezto tyn pōn profesōr jak yno ś nim prziszoł do godki, to mu mu dycki wyczytowoł, wiela to bez swoja gupota we żywocie straciył! Rybiorzowi to miłe niy było, ale nic mu na to niy ôdpedzioł, bo niy chcioł swojigo gościa ôbrazić! Jedyn roz pōn profesōr naprził sie jechać na morze chytać ryby. Rybiorz mu to ôdrodzoł, bo sie zbiyrało na burza i fala była już doś wysoko, ale tyn przemōndrzały chop niy doł se nic pedzieć, bo mu sie zdało, że ôn sie lepszy zno na pogodzie, a jeszcze we radyjoku godali, co nad morzym pogoda bydzie piykno!

Jak siedli do łōdki a kōnsek ôdpłynyli, zaczło nimi po tyj morski wodzie zamiatać na lewo a prawo i trocha sie tyż tyj wody do jejich łōdki naloło. Rybiorz chyciył kibel a zaczōn ta woda wylywać, a drugi kibel ciepnōł panoczkowi profesōrowi, coby mu pōmōg. Jednako tyn chop taki był wylynkany, że sie ani niy ruszył. Jak go woda przewalyła, to chyciył sie burty, ale stanōnć na nogi już ôd tego przestrachu niy poradziył. Ôroz na niebie zrobiyło sie czorno, a potym blyskać sie zaczło, bezto rybiorz sie go spytoł:

– Chopie poradzisz pływać?

– Niy! – ôdpedzioł mu profesōr, a ôd zimy a strachu zaczōn szczyrkać zymbami.

– No, chopie – padoł rybiorz – toś już swój żywot straciył, bo tu ta twoja mōndroś na nic ci sie niy przido, teroz to nos już yno cud może uratować!

Pōnbōczek im jednako tyn cud zesłoł z nieba, bo uratowali ich kamraci ze kutra, ale eli tyn pōn profesōr zmōndrzoł, to tegoch sie już niy dowiedziała!

GRYMLINO

2

Komentarze

  • Grymlino. do p. Elisabeth 14 sierpnia 2017 12:41A jo, autorka, przaja takim czytelnikom, co komyntorze piszom :)!
  • Elisabeth po naszymu 09 sierpnia 2017 21:46pszaja tymu!

Dodaj komentarz