Było tych rostolicznych wyliczanek co niymiara, ale bez nich byłaby swada, bo kożdy sie chcioł przeważnie chować. Kryjowek to nom nigdy niy brakowało, a już nojwiyncyj było bez żniwa, jak koziołki żyta czy owsa stoły na polach. Co to było za przeżycie, jak człowiek sie piyrszy roz – schowany z jakom dziołchom w jednym koziołku – pokusikowoł i pościskoł. Nikere taki pory przetrwały do dzisioj, chocioż już som starzikami i starkami, żyjom szczyńśliwie i czynsto te bajtlowe graczki wspominajom.W październiku kończyło sie szukanie, goniyni, granie w gogi, klipa, kastloki, gloki, dwa ognie i inksze dworowe graczki, bo coroz mynij pogodnych dni było.Dyszcze i pluchy trzimały nos w doma, totyż mierzło sie jak diosi. Nawet jak trefiyła sie piykno pogoda, to jak my ze szkoły prziśli, zjedli obiod, zadania zrobiyli – to ani sie człowiek niy obejrzoł, a za chwila cima na dworze już było. Niy było wtedy telewizorow, to my sami zaczli wynochwiać rostoliczne zabawy, ale już w doma, w ciepłyj izbie. Grali my w młynek, chińczyka, dama i szachy, ale nojwiynkszo uciecha my mieli wtedy, jak wszyjscy zebrali sie w jednyj chałupie i zaczli grać w fanty. Siodali my w kołko wiela nos było i zaczynoł prowajder zbiyrać fanty, a wyglądało to tak: „Wszystko furgo, co mo piyrze – pierzina furgo...!” – godo prowajder i rynce do gory dźwignył, a kery to zrobiył ostatni, musiol dać fant. Potym zaś godo: „Wszystko furgo, co mo piyrze – tomata furgo...” i zaś dźwigo rynce do gory, a przeca tomata ni mo piyrzo i niy furgo, ale zawsze sie kery znojd, że sie doł nabrać i za nim rynce dźwignył. Kosztowało to fant. Jak już tych fantow było mocka, to przikrywało sie to dekom i zaś prowajder godo: „Co zrobić z tym fantym, kery trzimia w rynce?”. Wszyjscy wtedy godali, co mo tyn zrobić, żeby fant wykupić: abo trzi razy dookoła chałpy oblecieć, jakoś bojka opedzieć czy co inkszego zrobić.Nojwiyncyj jednak uciechy było, jak trefiyło „kosztowanie wiśni”.Polegało to na całowaniu wszystkich po koleji, aże go kery wybawiył i pedzioł „słodko”. Jak te kosztowanie wiśni trefiyło jakij dziołsze robić, to niyroz boroczka musiała ze sztyry abo i wiyncyj rondow obyńść, zanim jom kery wybawiył. Piykne to były zabawy wtedy i niy wiym, czy dzisioj sie jeszcze tak kaj bawiom.
Było tych rostolicznych wyliczanek co niymiara, ale bez nich byłaby swada, bo kożdy sie chcioł przeważnie chować. Kryjowek to nom nigdy niy brakowało, a już nojwiyncyj było bez żniwa, jak koziołki żyta czy owsa stoły na polach. Co to było za przeżycie, jak człowiek sie piyrszy roz – schowany z jakom dziołchom w jednym koziołku – pokusikowoł i pościskoł. Nikere taki pory przetrwały do dzisioj, chocioż już som starzikami i starkami, żyjom szczyńśliwie i czynsto te bajtlowe graczki wspominajom.W październiku kończyło sie szukanie, goniyni, granie w gogi, klipa, kastloki, gloki, dwa ognie i inksze dworowe graczki, bo coroz mynij pogodnych dni było.Dyszcze i pluchy trzimały nos w doma, totyż mierzło sie jak diosi. Nawet jak trefiyła sie piykno pogoda, to jak my ze szkoły prziśli, zjedli obiod, zadania zrobiyli – to ani sie człowiek niy obejrzoł, a za chwila cima na dworze już było. Niy było wtedy telewizorow, to my sami zaczli wynochwiać rostoliczne zabawy, ale już w doma, w ciepłyj izbie. Grali my w młynek, chińczyka, dama i szachy, ale nojwiynkszo uciecha my mieli wtedy, jak wszyjscy zebrali sie w jednyj chałupie i zaczli grać w fanty. Siodali my w kołko wiela nos było i zaczynoł prowajder zbiyrać fanty, a wyglądało to tak: „Wszystko furgo, co mo piyrze – pierzina furgo...!” – godo prowajder i rynce do gory dźwignył, a kery to zrobiył ostatni, musiol dać fant. Potym zaś godo: „Wszystko furgo, co mo piyrze – tomata furgo...” i zaś dźwigo rynce do gory, a przeca tomata ni mo piyrzo i niy furgo, ale zawsze sie kery znojd, że sie doł nabrać i za nim rynce dźwignył. Kosztowało to fant. Jak już tych fantow było mocka, to przikrywało sie to dekom i zaś prowajder godo: „Co zrobić z tym fantym, kery trzimia w rynce?”. Wszyjscy wtedy godali, co mo tyn zrobić, żeby fant wykupić: abo trzi razy dookoła chałpy oblecieć, jakoś bojka opedzieć czy co inkszego zrobić.Nojwiyncyj jednak uciechy było, jak trefiyło „kosztowanie wiśni”.Polegało to na całowaniu wszystkich po koleji, aże go kery wybawiył i pedzioł „słodko”. Jak te kosztowanie wiśni trefiyło jakij dziołsze robić, to niyroz boroczka musiała ze sztyry abo i wiyncyj rondow obyńść, zanim jom kery wybawiył. Piykne to były zabawy wtedy i niy wiym, czy dzisioj sie jeszcze tak kaj bawiom.
Komentarze