Zaczło sie ôd sprzōnganio, a skōńczyło na starzikowym pogrzebie. Starzik ôd tego istnego umrził keryś rok przed drugōm wojnōm, wtynczos jeszcze we wsi lajchenwagōm ludzi na cmyntorz niy woziyli. Bezto familijo ôd tego umrzika, kupiyła truła, umyła fōra, a przistrojyła jōm zielōnymi gałynziami. Starzika ze trułōm postawiyło sie rajn, a boczniory sie ściepło. Farorz prziszli, pokropiyli, porzykali, ludzie pośpiywali i chcieli iś ze kōnduktym do kościoła. Skuli tego synki ôd tego umrzitego zaprzōngli do woza Wrōnego i Siwka, a tu sie zaczła komedyjo: godajōm im „wio”, a kōnie sie niy ruszajōm, choć synki prōbowali po drugi a po trzeci. Nō to tym starszy przistrzeliył kōniōm biczym po zadku! Ône wtynczos zaczły prać kopytami ale dali sie niy ruszyły ze placu. Skoczyło pora chopōw ze kōnduktu, bo chcieli ta fora pociś, ale kōniska sie zaparły jak yjzle! We kōńcu ludziska zaczli sie nerwować tym dłōgim czakaniym. Dziepiyro starzik Gajda, co mu już bez sto lot bōło, spytoł sie, eli to niy sōm kōnie ôd tego umrzitego, bo taki kōnie swojigo gospodorza ze placu niy wywiezōm! Wtynczos se ludzie spōmnieli, że już ô tym kejś ôd swojich starzikōw słyszeli, ale kożdy se myśloł, że to sōm yno taki powiarki, a teroz sie to naôcznie społniyło! Musieli wziōnś kōnie ōd sōmsiada, a dziepiyro wtynczos tego umrzitego chopa do kościoła a potym na kerhōf zawiōźli.
Po pogrzebie kōnie sie jeszcze bez delszy czos dziwnie stawiały. Rzały bez prziczyny, prały kopytami, siano ze futerzakōw wyciepowały, że aż furgało po cołki masztalni, nikedy zaś nasłōchowały, jakby na starzika, co im fest przoł, czakały! Wszyjski te kōński manebry skōńczyły sie za szejś tydni ôd starzikowyj śmierci. Nikerzi ludzie godajōm jeszcze do dzisio, że te szejś tydni, to je taki czos, co go duszyczka dostowo ôd Pōnbōczka, co by sam wszyjski ziymski rzeczy pozakōńczała, ale eli je to prowda, tego żodyn na isto niy wiy!
Komentarze