We kożdej kuchyni na rōmkach stoły krałzki abo puciynki ze czornym korzynim abo roztōmajtymi inkszymi gywyrcami: ze bobkowym listkiym, wōniōncym korzynim, ze muszkatym, skōrzicōm, zozworym a rzebyczkami. Te wszyjski gywyrce były zagraniczne a fest drogi! Krōm tego bōło tyż dycki pora bojtli ze naszymi,swojskimi/ gywyrcami: ze fefermynicōm, zalbōm, majoranym, peterzilōm, lubszczykiym a kminkiym. A porzad niy wiym eli, żech już te wszyjski gywyrce ze starczynej kuchynie pōmianōwała. Ja, była bych jeszcze przepōmniała te wiōnki cebule a czosku, co wele pieca wisiały, ale to już isto bydzie wszyjstek. Nōm, dzieckōm, to ich ani czasym powōniać niy dali a godali, że szarfnego jodła to my jejś niy mogymy, bo to na mody żełōndek szkodzi, ale za to kminku nōm niy żałowali. Starka dowała go do chleba, do kapusty, do kapuśnioku, do modych ziymiokōw, a wszyjskigo, co uznała, że dłōgo na żełōndku leżi. Pamiyntocie kōmpot ze banie? My ze bracikiym dycki ôblizowali te kōnski skōrzice a rzebyczki. Sōm kōmpot, to nōm sie aż tak niy widzioł, bo nasza mamulka miała we szpajzyszranku lepsze: ze pozimkōw, ze jabkōw, a ze śliwkōw! A grysek abo ryż ze cukrym a mletōm skōrzicōm se spōminocie? To bōło te jedine, szarfne jodło, co dzieckōm tyż dowali! Roz jedyn, jak starka poszła na wiesiady do znajōmkōw, my ze bracikiym dali sie do ôglōndanio tych piyknych puciynek, co u ni na rōmce stoły. Wszyjstek my na stōł wysuli a pōmiyszali. Potym my to wsuli do puciynkōw nazod, ale starka jak prziszła we wieczōr dō dōm, to sie zaroz kapła, że my cosik naszłōdziyli, bo cołko chałpa tymi gywyrcami wōniała.
Komentarze