Matka robiyła, co sie yno dało, ale porzad nic niy bōło ze jejich planōw, że sie wnuczkōw doczko a starkōm ôstanie! Już jōm troszka bōło gańba przed inkszymi babami we wsi, że jeszcze cery niy wydała, ale co miała robić? Roz kejś ji jedna żebroczka, co jōm gospodyni fest ugościyła i jeszcze jakisik grosz na drōga dała, poradziyła, coby rzykała do świyntego Jōna, ale do kerego to ji niy padała. Baba se jednako ani tym wiela gowy niy zawracała, bo we jejich parafialnym kościele przeca stoła figura świyntego Jōna Niypomockigo a przi ni stoła ławka, kaj baba rada siadywała, bezto rzykać bōło kaj. Kożdy dziyń po rannej mszy ta baba dłōgo siedziała we kościele, rzykała, płakała, lamynciyła, świyczki zapolała, a głośno doproszała sie łaski ôd świyntego Jōna. Kościelny mioł już tego doś, bo skuli ni kożdy dziyń kościōł zawiyroł dziepiyro przed połedniym, a w dōma pilno robota we polu na niygo czakała! Grzeczne proszyni tyj baby, coby szła do dōm, nic niy dało, bo ôna pryndzy niy ruszyła sie spod figury, aże wszyjski litanije zerzykała! Bezto kościelny se padoł tak: jo te zmierzłe babsko jakim knifym wezna! Schowoł sie za figurōm i jak baba zaczła lamyncić, to ôn grubym głosym padoł: Ta staro je gupszo ôd tyj modyj! Babōm aże targło! Dech ji zaparło, porwała sie ze klynczkōw, a ciepła sie prosto ku dźwiyrzōm. Wyleciała na dwōr, siadła se na kamiyń wele wrotōw, a zaczła rozmyślać nad tym, co to sie richtik stało?
– To tyn Jōn bōł taki frechōwny i tak mi nazdoł? To jo mu po darmo te świyczki zapolała? To ôn taki chachōr bōł , coby yno brać, a za to nic niy dać? A jeszcze jak po sorōńsku sie do mie ôdezwoł! Sztop! Jo mu tego niy daruja, jo mu tyż swoji powiym! – a wparziła nazod do kościoła.
– Ty świyntoszku frechōwny! – wołała już ôd dźwiyrzi. – Toś ty taki! Isto za darmo cie do tyj wody niy wciepli! Jużeś tam czym zasłōżyć musioł, bo za kora cie utopiyli! Dobrze ci tak giździe jedyn zatracōny, za to co żeś sie sy mie, starej baby naśmiywoł, a za błozna mie zrobiył! – a potym tak trzasła dźwiyrzami, aże puc kole futrzin wylecioł.
Ps. Dziynkuja panoczkowi Alojzowi Zimōńczykowi za pōmōc we ślōnski korekcie.
Komentarze