Było trzech dobrych kamratōw: Zefek, Karlik a Jorg. We jedna noc mieli tyn sōm śnik! Wszyjscy trzej potkali sie pod jakimiś ôgrōmnie wielgimi wrotami.Za nimi siedzioł sōm Pōnbōczek a kożdymu, co chcioł iś dali, dowoł do niysiynio wielgi drzewianny krziż. Jak sie go spytali, czamu im go dowo, to ôdpedzioł, że sie dowiedzōm na kōńcu (ale kōńcu czego, tego im niy padoł!). Te mode chopy nic niy pyskowali, yny te krziże przijymi, a poszli
ś nimi dali. Piyrszy sie zmochoł Jorg
i zaczōn kōmbinować, coby sie trocha tyj ciynżkości pozbyć! Wziōn wielgi nōż a troszka krziż ôbstrugoł, ale to jednako wiela niy ulżyło! Bezto jak trefiył po drodze na piła, kaj deski rżli, chcioł coby mu tyż troszka tyn krziż ôbciosali, a za pora groszy to mioł hnet gotowe! Jego kamraci pryczyli dali swoji ciynżki krziże, a ôn sie teroz ś nich śmioł! W kōńcu Zefek sie ôbalył na niyrōwnej drodze, a krziż potrzaskoł. Mōg go jeszcze pozbiyrać a pozbijać do kupy, ale ôn se doł s tym pokōj! Wziōn yno ta krōtszo czyńś, a ta delszo a ciynżyjszo ôstawiył. A szeł dali. Terozki już yno Karlik ôstowoł po zadku, a swōj krziż ledwie smyczył. Ôd tego tarcio po ziymi Karlikōw krziż zaczōn sie drziżdżić. To jak po drodze napotkali kuźnia, Karlik doł krziż żelazym ôkuć a skuli tego smyczył jeszcze wiyncy! Chopy szli, aże doszli nad tako wielgo przepaść. Tam po drugi strōnie we lufcie, na taki biołyj chmurce bōła tako piykno zegrōdka! Isto to bōł tyn raj, co ô niym we Biblyjce piszōm! No, ale jako tam przelyź? Chopy wykōmbinowali, że se tymi krziżami, co sam prziniośli, pōmōgōm! Jednako tyn Zefkowy bōł za krōtki, a ślecioł do dziury. Drugi poszoł Jorg, bo zdało się, że jego krziż, co bōł troszka ôbchechłany, a troszka urżniyty, sie nad tōm dziurōm utrzimie i ôn przelezie po niym na drugo strōna, ale jak yno na niego wlōz, to zaroz uklyjznōł, a mało brakło, coby za swojim krziżym we ta przepaść polecioł! Karlikowi rynce a szłapy lotały ze umordowanio, ale jakosik przeciep tyn swōj krziż, a po nim przeszoł! Jorg a Zefek skoczyli zaroz za nim, ale Karlikowy krziż sie im straciył spod nogōw a ôni slecieli na dōł… I tu sie tyn śnik skōńczył!
Wy już isto wiycie, co chcioł Pōnbōczek pedzieć tym trzem kamratōm, pra?
Komentarze