U nos w dōma, na śniodani my dostali po kōnsku suchego chleba, abo mało żymła a gorczek czornyj kawy z cygoryjōm, ale bez cukru, do zapicio. Jo bych ani tego niy jadła, ale starka dycki godała, że trza, bo to je praje post! Mie sie tyn post zdoł ôgrōmnie gupi, bo jak to je, że cołki dziyń czowiek nic do gymby niy wrazi, a we wieczōr sie tela najy, że go potym brzuch boli, a musi brać fefermincowe kropki na trowiyni! Ciynżko bōło doczkać do wieczerze, jak coluśki dziyń cosik sie warziło, a piyknie wōniało w całyj chałpie! Nojgorsze, że ani poszkubować jodła niy szło, bo starka nos warowała, że to sie zaroz wszyjscy ô tym dowiedzōm, bo krziwo jscać bydymy! Tako gańba! Jednako to niy bōło jedine straszyni dziecek we Wilijo. Ustrojôno chojinka stawiało sie dycki we izbie kaj szło ôkno uchylić, coby Dzieciōntko mogło podarōnki prziniyś, ale zaglōndać tam dziecka niy śmiały! Ale jak sie już zećmiyło, to my, dziecka, wypatrowali tyj piyrszej gwiozdki jak zbawiynio! Po tym wszyjscy siodali ku stole wedle porzōndku a wieku: starka na pojstrzōdku, po boku mamulczyna siostra a my z ôjcami, nikedy tyż jako zaproszōno sōmsiadka, abo sōmsiod, co na Wilijo sami ôstali. A naprociw starki stoł pusty stołek, a jedyn talyrz, co sie jodła na nim niy kładło. To bōło miejsce do tych wszyjskich, co poszli już do Pōnbōczka, ale we Wilijo dycki dostowali „przepustka” ze drugigo świata, coby sie na Ziymia podziwać na „stare śmieci”. Potym my wszyscy stanyli, porzykali za nos, żywych i za duszyczki a siodali my do jodła. We kożdej chałpie tyn porzōndek przi wieczerzi je troszka inakszy, ale wszyndy po piyrsze jy sie zupa. U nos to bōła moczka, siymiyniotka ze grzybami abo kōnopiotka, potym jedli my kapusta kiszōno ze grochym abo ze grzybami, ku tymu kaper abo harynek we ôccie, zimioki abo chlyb, a na koniec makōwki a babōwki. Po jodle my Pōnbōczkowi podziynkowali, a podzielyli sie ôpłatkym. A jeszczech ô śpiywaniu kolyndōw bez godzina przepōmniała!
Roztōmili, Wesołych Świont!
Komentarze