20050411
20050411


Jednym z najstarszych u nos ptoków jest „szkat”. Bydzie już tymu z dwiesta lot, jak niyjaki Ferdynand Hempell, kery był adwokatym i notarym, do kupy z radcom miejskim Neefe w mieście Altynberg, downiyjszyj stolicy Turyngii, wynochwiyli ta karciano graczka.Ni mieli za dużo roboty w tych swojich urzyndach i fest im sie mierzło, toż spotykali sie w szynku pod mianym Ratskeller, zaroz kole magistratu, i tam zaczli bajstlować szkata. Żodyn jednak tak dokładnie niy wiy, czamu sie ta gra skat abo tyż scat nazywo, ale bez mała sama nazwa jest dużo starszo od gry. W czasach bismarkowskigo kulturkampfu na naszo śląsko ziymia zaczli masowo przijyżdżać nimieccy fachowce, a śnimi tyż ta karciano graczka. Szkat sie tak gibko przijon, że stoł sie naszom ulubionom grom na Śląsku i w czasach miyndzywojynnych niy było rodziny, w keryj przinajmnij jedyn chop niy umioł zagrać w szkata.Jak żech był bajtlym, a to już som czasy powojynne, to tyż wszyńdzi grali chopy w szkata. Nauczył żech sie tyż gibko grać. Szpanowało mie dycko te rajcowanie i te nazwy kolorów karcianych i figur. Że ta gra prziszła z Nimiec, to tyż wszystki meldonki po nimiecku sie godało. Dejmy na to kolory były według starszyństwa: „krojc”, „grin”, „herc” i „szel”. Grali tyż chopy czasym łostro, z wszystkimi kontrami, ryjami, bokami, a wadziyli sie przi tym tak, że niyroz ich baby musiały rozgoniać. O piniondze przeważnie sie grało, „fynikowego” (groszowego), ale czynsto tyż na lagi o halba abo kista piwa. Dobrych szkaciorzow to tyż wszyjscy szanowali, ale tyż łoni z bele kim niy siodali do stoła, a już nigdy z początkującym, kery niy wiedzioł, jako karta ściepnyć, żeby wygrać z tym, co dźwignył tajlong.

Komentarze

Dodaj komentarz