Tajemnicze okienko  cz. 2

Nie zważając na niebezpieczeństwo upadku, podciągnął się na rękach i zaczął wspinać się po starych, zdrewniałych pędach bluszczu. Po chwili dotarł do tegoż okienka, ale wyżej wspiąć się już nie mógł, bo bluszcz w tym miejscu był zbyt wiotki. Udało mu się jednak zajrzeć przez brudne szybki do środka. Zobaczył tam jakąś postać siedzącą nieruchomo w fotelu, ale co było dalej, tego już nie pamiętał, bo noga mu się omsknęła i spadł na trawnik przed domem. Na szczęście dla niego, całe zdarzenie widział ktoś z domowników. Do nieprzytomnego chłopca wezwano lekarza i przez kilka dni był on leczony w renomowanej praskiej klinice. Po powrocie do domu, dzieciak opowiedział ojcu o tym, co tamtego dnia zobaczył. Ale ten mu nie uwierzył, sądząc, że jego syn jeszcze całkowicie nie wyzdrowiał i dlatego opowiada jakieś banialuki.
Kiedy urażony syn usiłował wspiąć się do owego okienka po raz drugi, ojciec i jego przyjaciel, który był podobno praskim policjantem, postanowili zająć się sprawą i definitywnie ją rozstrzygnąć. Przy pomocy drabiny dotarli do tego, ukrytego pod bluszczem tajemniczego okienka i zobaczyli to samo, co przedtem widział chłopiec. W głębi pokoju siedziała bez ruchu kobieca, jak się im zdawało, postać. Chcieli się dostać do środka, ale przez tak maleńkie okienko nie było się jednak możliwe. Po kilku dniach sprawą zajęli się prascy śledczy. Otwór powiększono i udało się wejść do tego tajemniczego pomieszczenia. W ten sposób wyjaśniono za jednym zamachem tajemnicę zniknięcia dwóch osób: malarza i dawnej właścicielki domu.
W niewielkim pokoju bez drzwi wszystko pokryte było kurzem i unosił się specyficzny, choć nie trupi zapach, mimo, że w pomieszczeniu tym znajdowały się dwa ludzkie ciała, które najwyraźniej z jakiegoś powodu nie uległy rozkładowi lecz mumifikacji. Ciało około trzydziestoletniego mężczyzny ubrane w odświętny, ale obecnie już niemodny garnitur spoczywało na łóżku, zaś ciało kobiety w podobnym wieku „siedziało” w fotelu stojącym przy niewielkim stole. Na stole leżał otwarty brulion, kałamarz z zaschniętym atramentem i obsadka ze stalówką. Ciała zmarłych zostały usunięte już następnego dnia, a brulion, bez jego przeczytania, zarekwirowali śledczy. Dopiero potem zajęto się poszukiwaniem mechanizmu otwierającego zamaskowane drzwi, niestety bez skutku. W ścianie z czerwonej cegły nie było nawet najmniejszych otworów, które mogłyby świadczyć o ukrytych drzwiach We wnętrzu wszystko wyglądało tak, jakby to same ofiary się zamurowały, tylko brak było narzędzi i pobudowlanego bałaganu! Dlatego śledczy postanowili sięgnąć do notatek kobiety.
Czego się z nich dowiedzieli? O tym przeczytacie już w części trzeciej i ostatniej.

Komentarze

Dodaj komentarz