Na Strzoda Popielcowo ludzie godali tyż Strzoda Wstympno, bo sie zaczynoł Wielgi Post. Downi wtynczos to sie jodało yno same postne jodła: żur, prażōnki, zimioki ze wody, krupy bez ômasty a warzone jarziny, kere sie jeszcze we dołku abo we brogu uchowały. Małokej sie jako ryba abo harynek we ôccie trefiył! Jajca tyż gospodynie szporowały na Wielgonoc. Dzisio już takigo wielgigo postu ludzie niy robiōm: We piōntki poszczōm, ale we inksze dni jodajōm jako dycki. Sami widzicie, jako sie tyn nasz świat zmiynio!
We Popielec, trza iś gowa posuć popiołym, bo taki mōmy zwyki. Ze swoji modości jo pamiyntōm jednego, starszego farorza, co baby rade ku niymu chodziyły, bo ōn suł yno troszka tego popiołu do wosōw, że nic niy bōło widać. We drugi parafiji bōł zaś mody wikary, co sie go szpasy trzimały. To bōł chop jak dōmb, to rynce tyż mioł wielgi, bezto robiōł „urbiny” na pōł czoła. Roz nawrzeszczoł cosik na ministrantōw, a te gizdy chcieli sie na nim za to zymścić. Bezto do świyntego popiōłu na gowy dosuli mu popiōłu ze pieca! Ale ôn sie niy kapnōł. Potym pōł miasta lotało bez pora dni ze czornymi gymbami. Bo sadza sie leko rozmazuje, ale ciynżko jōm umyć! A sōm sprawca dar sie pumeksym do kwie, coby czornymi rynkami msze niy ôdprawiać! Ministranty za kara na grochu klynczeli, ale żodyn „pary niy puściył”, kery to tymu modymu ksiyndzowi wywiōd!
We Popielec ludziska tyż sie dycki na pogoda dziwali, bo godali, że jako Wstympno Strzoda, tako bydzie cołko wiosna. Moja starka godała, że we Popielec czynsto pado dyszcz, bo to już sama natura nad prziszłōm mynkōm Pōnjezusa płacze! Teroz by nōm sie tako mokro wiosna przidała!
Isto se spōminocie, co żech Wōm pora lot nazod pisała ô moji kamratce, co przi pakowaniu rozpuszczalnej kawy robiyła? Po nocce poszła prosto na posypani popiōłym, a jak wylazła ze kościoła to sie fest rozpadało. Żodnyj chustki na gowa niy miała i niż doszła do przistanku poczuła, że ji cosik po czole ciecze! Tam jōm łapli pod parze chop a baba, co ôgromnie byli wylynkani, a zaroz spytali sie, co sie ji stało, bo je strasznie ôkwawiōno! Kamratce sie niy chciało tymu wierzić, ale jak ji dali zdrzadełko, to zgupiała! Ôd wosow aż po cołki gymbie miała taki strużki choćby ze kwie. To ta kawa, co jeszcze we wosach miała, ôd tego dyszcza sie rozpuściyła. Wtynczos ôna niy wiydziała, czy sie mo śmioć abo płakać!
Tak to nikedy je, zacznie sie na poważnie a śmiychym sie skōńczy…
Komentarze