- Głównym celem jest promocja etnolektu śląskiego, jego różnorodności, kultywowanie tradycji i podtrzymywanie relacji rodzinnych. Zmagania skierowano do uczniów szkół podstawowych, głównie z klas czwartych i piątych, zainteresowanych edukacją regionalną - mówi Alojzy Zimończyk, konsultant w Regionalnym Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli i Informacji Pedagogicznej Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego w Rybniku.
Polegały na nagraniu krótkiej, ok. trzyminutowej wypowiedzi po śląsku najstarszych członków rodziny, np. babci czy dziadka oraz zapisaniu tej wypowiedzi zgodnie z zasadami alfabetu ślabikorzowego, który obowiązywał na dotychczasowych dyktandach po śląsku. Pierwsze miejsce w konkursie zajęła Marta Pomykoł.
Nagrodzony tekst Marty Pomykoł
Dużo lot tymu, jak jo chodziła do szkoły, to niy było takich rzeczy, jaki sōm dzisio. Siedzielimy w drzewianych ławkach po dwōch, a pisalimy piōrym, co miało stalōwka. Trzeba jōm było tōnkać w małej flaszeczce z atramyntym, co była w dziurze w pojszczodku kożdej ławki. Bestōż w zeszytach było dużo flekōw. A tyn atramynt z takij wielkij flachy to nōm pani nalywała przed lekcjami. Dziołchy miały ȏbleczōne fartuchy, a synki bluzy. Kożdy musioł mieć bioły kragel, kery bōł przypinany na knefle. A na rynkowie musiała być prziszyto tarcza. Do szkoły trza było chodzić szejś dni w tydniu. Żodnej soboty niy było wolnej. Yno niedziela bōł fajrant. Feryjōw bez zima też niy było. We klasie nos było dużo, ale musza pedzieć, że była dyscyplina wiynkszo, a pani mało kedy sie z nami nerwowała. Ȏcyny były też inksze, niy było jedynek ani szōstek, nojgorszo była dwōja, a nojlepszo to była piōntka. We starszych klasach to my chodzili też i w niedziela do szkoły, ale tak yno z dwa abo trzi razy do roku, na czyn społeczny, a my przeważnie na tym czynie to sprzōntali śmieci kole szkoły abo w parku. Na kōniec roku zdarzyło sie, że jechalimy na jedyn dziyń na wycieczka. Co to była za uciecha! Ȏ kōmputerach to żodyn jeszcze nie słyszoł i nauczani wyglōndało inaczyj. Zamias angielskigo, to my yno sie uczyli ruskigo, a na nikierych lekcjach to my sie uczyli warzić, piyc, sztrykować, szyć i heklować, a synki to sie uczyli stolarki abo jakigo innego majsterkowanio. Tako trocha dziwno lekcjo, to była historio. Co innego sie uczyło dzieci, a co innego to była prowda, ale yno w nikerych sprawach; ȏ tym my sie dowiedzieli dużo dużo niyskorzij. Rechtory zakazywali nōm godać po ślōnsku, a jak kery sie zapōminoł, to dostowoł kara. Ale zaś na przerwach to i tak my godali. Religie w szkole my niy mieli, kto chcioł, to chodził do salek kole fary, a chodzilimy wszyjscy. Wtedy to my sie dużo z innymi dzieckami kamracili, a tera sōm wszyjscy przed sia, z telefonami w rynce.
Komentarze