Piyrszo we świyntego Mikołoja, ale wtynczos tyż szmary ȏd diobłōw, abo tytka ze wōnglym a ȏszkrabinami szło dostać, jak sie ȏjcōw niy słōchało! Jo sie dycki boła, że mie diobły spierōm, a byłach rada jak ich ze Mikołojym niy było! A jak już sie pokozały, to żech sie dycki skowała za starczyne kiecki. Bo wiedziałach, że nasza stareczka mi przaje, a mie tym ȏszkubkōm niy do! Roz ze Mikołojem, co mioł na gymbie ȏgrōmnie szpetno larwa, tako aże pleca ciyrpły, prziszoł gryfny anioł ze koszykiym, co śpiywoł babskim głosym. Jednako podarōnki mieli liche! Bo Mikołoj przed robotōm yno na kwilka wloz do baru: sznapsa wypiōł a miech tam ȏstawioł. Jak poszoł tam nazod, to miyszka już niy bōło!
My ze bracikiym dłōgo we świyntego Mikołoja wierzili, chocioż kamraci ze placu sie s nos śmioli. Jednako tyn nasz dycki wyglōndoł na prawego, ale jedyn roz nōm podpod! Wtynczos był jakiś myńszy, trocha hrubszy, mantel tyż mioł taki, jak deka ze łōżka ȏd naszyj starki a jeszcze pod karkiym spiynty babskōm broszōm. Jak nōm kozoł rzykać, to sie ōkozało, że głos tyż mioł jakiś dziwny, bardzi jak babski, ale nojgorsze, że mioł załośniczki ȏd naszyj sōmsiadki. Tego to my już niy poradzili strzimać, a zaczli my sie ȏba śmioć! Mikołoj sie na nos wkurził, a trzasnył dźwiyrzami, bezto my nic wtynczos niy dostali!
Drugo prziwilijo, to bōła po Wiliji, kiej dziecka mogli zjejś wszyjstki maszkiety, co na krisbaum nawiyszali, a troszka tego bōło: jabka, lizoki, pierniki, bombony a u nikerych bogatszych mieli tyż marcypanowe chlebiczki. Jak moja starka była bajtlym, to u nich sie krisbaumu niy stawiało, yno ȏjciec przinios gałynź ze płōnki abo trześnie, powiesiył pod gipsdekom, a potym na ni dziecka wiyszały te wszyjski słodki dobroty!
My to już chojinka na krisbaum godali. U nos bōł dycki świyrczek, u naszych somsiadōw za ścianōm – sośniczka, a te „panoczki”, co na wiyrchu nad nami miyszkali, dycki kupowali jodła ȏd grolōw ze Wisły. Do strojynio mieli my ze trzi kartony roztōmańtych glaskuglōw a trocha ȏzdobōw, co my sami zrobiyli ze papioru a słomy, a prawie skuli tego roz nōm sie chojinka chyciyła, bo sie wtynczos do gałōnzkōw przipinało małe świyczki, we takich blaszanych żabkach, bo jeszcze lampkōw chojinkowych niy było! Chałpa my potym przeluftowali i jak na drugi dziyń ksiōndz prziszoł na kolynda, to ani sie niy kapnoł, że my fojera w dōma mieli.
Grymlino
Komentarze