Zofia Przeliorz
Przichodzi dycko wczas rano jak jeszcze wszyjscy spiom i skuli tego ciynżko go zejrzeć. Żeby zajōnczek mioł kaj zostawić to co prziniōs, trzeba już dziyń naprzōd we wieczōr przirychtować koszyczek abo jako krzineczka wymoszczōno faszcziszkami z postrziżōnych krasiastych papiórkōw. Koszyczek noleży zaniyś do zegrōdki i postawić pod jakim krzokiym, abo chocioż wystawić za ôkno.
Marysia już nie poradziła sie doczekać, kiedy zaś bydzie chodził zajōnczek. Już od jakigoś czasu szporowała papiórki po bōmbōnach, żeby mieć co postrzic do koszyczka. Jak była myjszo, pōmogała ji w tej robocie starka, ale teraz już miała siedym lot i sama to poradziła zrobić. Już zawczasu narychtowała se koszyczek, co miała do sucio kwiotków na Boże Ciało i zaczła strzic papiórki.
- Yno dej pozōr, żebyś se potym kierego palca nie przistrzigła – ôstrzygała jōm starka.
- Nie starejcie sie tak starko ō mie, dyć jo już je przeca wielko. A jak wy byliście mali to do wos też zajōnczek przichodził?
- Na toć dziołszko, że przichodził.
- To porozprowiejcie jak to było.
- No wiysz, jak jo była mało, to żech tak samo czekała na tego zajōnczka jak ty terozki. Dycko we Wielkanoc ku wieczoru niōsła żech koszyczek do zegrōdki i stawiałach go pod krzokiym wieprzōwek abo świyntojōnek. We śmiergust rano wartko leciałach ôbejrzeć, czy już mi co prziniōs. Szukałach pod krzokiym kaj żech go postawiła i nigdy nie poradziłach znojś tego mojigo koszyczka, bo tego zajōnca to sie chyba błozna trzimały i za kożdym razym kanś tyn koszyczek przestawił. Nejważniyjsze było jednak to, że mi tam dycko coś zostawił. Przeważnie był tam jedyn wiynkszy abo dwa myjsze zajōnczki z cukru abo marcyponu, czasami kurka abo baranek, ale dycko dużo cukrowych jajuszek .
- A widzieliście kiedy tego zajōnczka? – dopytowała sie Marysia.
- A katać tam! Nigdy żech go nie widziała. Dycko jak żech sie ôbudziła, to sie ôkozowało, że zajōnczek już w zegrōdce był. Ale moja mamulka mi roz podzieli, że to skuli tego nie poradza go zoboczyć, bo zajōnczek kiery ôdwiydzo dzieci, to ni ma taki zwyczajny zajōnc. Jest dużo wiynkszy od inszych zajyncy i mo złote uszy, a na plecach nosi wielki koszyk z roztomańtymi maszkietami, kiere dowo yno grzecznym dzieciōm.
- A to jak urosna to już mi nic nie prziniesie? – zafrasowała sie Marysia.
- Jak urośniesz, a bydziesz miała galana, to ōn ci prziniesie zajōnca, takigo wielkigo, co ci go bydōm wszystki kamratki zowiścić.
- A wōm starzik też takigo zajōnca przinosił?
- Jak chodził ku mie na zolyty, to przinosił. A jo se go stawiała na szranku i tam stoł aż do wilije, żebych sie mōgła pokwolić jakigoch to wielkigo zajōnca od mojgo karlusa dostała.
- A skōnd starzik takigo wielkigo zajōnca wzion?
- No kupił w cukierni!
- A jo była niedowno z mamōm w cukierni, ale żodnego wielkigo zajōnca żech tam nie widziała – smutno odpowiedziała Marysia.
- Ale dyć żysz sie tak nie starej! – pocieszała jōm starka. Widzisz dziołcho świat się zmiynio.
Jak nie dostaniesz od galana wielkigo zajōnca, to dostaniesz co inkszego. Przeca dzieci od zajōnczka też teraz dostowajōm roztomańte inksze geszynki.
Nejważniyjsze jest jednak to, żeby miyndzy tymi inkszymi maszkietami i graczkami znod sie chocioż jedyn mały, cukrowy zajōnczek, żeby dzieci nie zapōmniały, kto im to wszystko we śmiegust przinosi
Komentarze