Jak niy pōmōgło ȏstrzygani, to trza bōło bajtli bardzi postraszyć! Tych nojmyjszych straszyło sie bebokami. U nos czorne beboki ze wielgimi świycōncymi ȏczami siedziały dycki pod starczynym łōżkiym. Starka tam miała skowane we skrzince roztōmańte rzeczy po starziku Johanie, co rod szewcowoł, bezto dowała pozōr, coby my sie do nich niy dobrali. Straszyni bebokami, co porywajōm dziecka działało tak dłōgo, podwiel mōj bracik niy dorwoł tatulkowej taszylampy! A potym na pojstrzōdku izby „wylandowoł” drajfus a tasza ze dratwōm a szydłami.
Starsi porzad dzieckōm jakisi nudle na nos wiyszali, a rachowali na to, że gupie bajtle im uwierzōm! Jedni to robili, jak dziecka były za fest dociyrne, inksi, bo dzieckōm przoli a radzi bojali! Jak porobiyli miejski radiowynzły a pozakłodali we chałpach kolchoźniki, to mōj bracik, co mu ze sztyry lata wtynczos bōło, zaroz sie zainteresowoł, jak to je, że tako skrzineczka sama godo! Nasza starka, co już miała dość tyj jego ciekawości, padała mu, że we pojstrzōdku siedzi taki mały chopek, co niy śpi, yny dziyń a noc faflo, ale drogo jom potym tyn szpas kosztowoł, bo synek przi nojbliższej prziwiliji kołchoźnik rozebroł na tajle, cołki szczyńści, że niy bōł do prōndu załōnczony!
Szła żech kaj ze starkōm, to mi dycki przipōminała: dej pozōr a dziwej sie pod nogi, bo mi kaj liźniesz, abo do wody wleziesz! Jo jednako rada zaglōndała na boki, bezto kolana żech miała sztyjc poȏbijane, a czasym to i grucza na czole, bo jak mi sie co uwidziało, to żech ȏ świecie zapōminała! Jak żech ze starzikym Paulkym szła do lasa, to sztyjc słyszałach, coby dować pozōr pod nogi, bo korzyńska ze ziymie wystowajōm. Ale godoł tyż, że mōm sie dziwać po strōmach a krzokach. Ze poczōntku, to jo se myślała, że ȏn mo strach, coby na nos jaki wilk abo ber ze krzōw niy wyskoczoł, ale potym, żech sie kapła, że starzikowi szło ō to, żebych poznała leśny żywot. Dać se pozōr jednako nigdy niy zawadzi!
Roztomiłe dziecka, życza Wom piyknego a spokojnego żywota na tyn naszym umiłowanym świecie!
Grymlino
Komentarze