Jak nasz tatulek szeł na drugowo zmiana do roboty, to my, dziecka, ze mamulkōm ôdkludzali go aż ku dźwiyrzōm. Tam sie tatulek przeżegnoł, nōm doł kusku (mamulce tyż!), a padali my mu, że bydymy na niygo we wieczōr czakać, aż przidzie! Jak se ô tym pōmyśla, to mi sie zaroz ciepli na sercu robi! Bez zimowe feryje my dycki we wieczōr na tatulka czakali. We żeleźnioku bōło napolōne, wieczerzo ciepło na nim, a wele piecka posiadali my, dziecka ze mamulkōm. Nasza mamulka czytała nōm dycki bojki ze ksiōnżek, co my ze szkolnyj bibliotyki prziniośli, a nikedy, to nōm tyż poȏzprowiała ȏ tym jak sama bōła bajtlym. I tak nōm czas zlecioł do jedynostyj godziny (dzisio sie godo: godzina 23), aż tatulek prziszoł ze roboty. Jeszcze do dōm niy wloz, a my wiedzieli, że już je na placu, bo sie ś nim nasz pies Burek witoł. Jak tatulek zjod wieczerzo, to my bez godanio, padali ȏnymu a mamulce „dobranoc” a szli lygać! Bo rano czakały na nos sōnki a gōrki .
Mojigo tatulka downo już ni ma, ale tyn jego blaszanny żegnaczek we naszym byfyju sztyjc leży. Jedna moja przocielka padała mi: wyciep te szkaradziyństwo! Bo cołki je pogiynty, a zaruściały, ale jo bych tego niy poradziyła zrobić, bo przeca we tyn kōnsku żelaza je tela miłości a spōminkōw! Isto już sy mnōm do kōńca mojich dni ȏstanie…
Ale jak tak sie dziwōm, na tyn teroźniyjszy świat, to se nikedy myśla, że we dzisiyjszych czasach, kej kożdy siedzi przedsia, a gro se na swoji kōmōrce, to taki żegnaczek by sie w dōma przidoł, co godocie? Niy styknie jednako tako piykno rzecz na ściana powiesić, ale trza jeszcze pedzieć modym, jak jōm majōm używać! Przedtym jednako musieli by my jeszcze wsadzić trocha proce, coby zmiynić wychowani tych „groczōw”, a to nōm już tak leko niy pōdzie!
Grymlino
Komentarze