We wieczōr trza sie już ciepli ȏblykać, rosa we nogi uziōmbo a we nocy czynsto pokazujōm sie mgły, co wielgi śniegi bez zima wrōżōm. Rano, niż słōneczko stanie, tyż je chłōdek! Potym ziymia sie ȏrosi , ale boso bych po ni chodzić niy radziyła, bo to niy wychodzi wcale na zdrowi, jak se ludzie myślōm! Skuli tego może sie co chycić na pacharzina a niyskorzi bydzie trza lotać cołkimi miesiōncami po dochtorach!
Pora lot nazod żyła jeszcze jedna nasza sōmsiadka, co rada zioła zbiyrała a potym we zimie przocieli a znajōmkōw nimi kurowała. Ȏna dycki stowała rōwno ze słōneczkiym a ȏ rosie już te swoji zieliny zbiyrała. Roz żech sie jōm spytała, czamu to robi tak wczas, bo przeca te zieliny sōm cołkiym mokre, a musi sie ich ciynżko suszyć!
- Ale dziołcha, to ni ma prowda, rosa dycki gibko ȏbeschnie, ani sie niy ȏbejrzisz, a zieli urwane ze rana mo wiynkszo moc, tak, jak czowiek, co sie we nocy dobrze wyspoł, bezto mo rano wiynkszo para... – ȏśmioła sie. – Yno nikere zieli zbiyro sie we nocy abo przi miesiōnczku, ale takigo sie do czarōw używo, a jo sie tym niy babrōm!
A jo do dzisio niy wiym, eli godała prowda abo robiła mie za błozna?
Przed kōńcym lipnia u nos na zegrōdce dycki rozkwitały jorginki a tela zortōw ich było, że sōmsiady, a czasym i cudze ludzie, przichodziyli sie na nich podziwać, ale dzisio ich już ni mōmy ani krzoczka, niy skuli roboty, yno bezto, że jednego roku nōm prawie wszyjski wygniyły. Jorgina to je taki kwiotek, co mo rod słōneczko! Do blumwazy sie niy godzi, bo wiela niy postoji, ale na zegrōdce zetrwo dłōgo!
Jak yno moja mamulka uwidziala te kwiotki to dycki godała tak: - Ja, dziołszko, dłōgo to my sie już tym latym niy nacieszymy! Bo to sōm ōstatni latowe kwiotki, a potym przidzie mgła, a rosa zacznie wiyszać swoji perełki na pajōnczynach, ȏdlecom ptoki i bydymy mieli jesiyń... (Mamulka niy godała „podzim” jako insi.)
A mie sie na tako godka dycko chciało płakać, bo jo lato, feryje a słōneczko ȏgrōmnie miała rada, jako ci wszyjscy, co sie ciepłōm porōm porodziyli! Wiycie, jo se nikedy myślała, żebych wolała dwa lata we kupie niż jedna zima, ale teroz już wiym, że to ni ma prowda, bo kożdo pora roku mo swoja krosa a swoji uciechy!
Grymlino
Komentarze