Teroz tak piyknie syneczkōm niy godajōm. Już za mojich modych lot na Jana godali Jōnek, Hanys abo Hanek, a Handzliczek bōł yno we ślōnskich bojkach.
Trocha lepi było ze Jōzefym, czasym sie słyszało, że wołali Jōzika abo Zefka, a Zefliczka potkałach yno u naszyj sōmsiadki. Ȏna bōła jakosi przocielka ȏd mojigo starzika. Jo ȏgrōmnie rada ku ni szła ze starkom, bo ciotka miała w dōma klotka a w ni dwa kanarki. Pōmianowała te ptoki, piyrszego - po Janie, swojim nojlepszym kamracie ze placu, a drugigo - po swojim chopie Jōzefie, co umrził modo na pylica. Teroz te dwa kanarki, to bōła cołko jeja familijo.
Roz jak my ku ni zaszli, żōłty Handzliczek cosik marnie wyglōndoł. Moja starka padała, że to możnej bezto, że już fest stary. Ale ciotka Ana sie na nia rozgorszyła, bo godała, że tyn ptok ni mo jeszcze ani dwaścia lot, a co to je podug czornej wrony, co bez sto lot ze żyje!
Niy były my tam potym ze dwa tydnie, ale w kōńcu starki potkały sie na torgu, wyboczyły se, a wszyjstek bōło po starymu! Yno Handzliczek zdoł mi sie jakisi bardzi ceglasty, ale ciotka Ana pedziała, że to bezto, że teroz dowo kanarkōm uwarzōno markew. Niy wiym jak moja starka, ale jo ji uwierziła. Za jakiś pōł roku Zefliczek, co bōł taki czerwiony jak apluzyna, ȏżōłk i wyglōndoł jak kwaśno citrona. Ptoszki zdały mi sie jednako bardzi wizgerne jako przōdzi! Kiejś po drodze do dōm spytałach sie ȏ to moji starki, a ȏna sie yno ȏśmioła a padała tak: Jak ciotka Ana godo, że to sōm te same ptoki muszymy ji wierzić, ale myśleć to se mogymy, co chcymy!
Wielach mōndrzyjszo ȏd tyj godki niy bōła, ale roz samach prziszła na to, że cosik sam niy sztimuje!
Kożdy tydziyń szły my ze starkōm na zegrōdka, coby natargać marekwie, rabarbru a czerwiōnyj ćwikle. Po ȏbiedzie pora batōw rabarbru miałach zaniyś ciotce Anie. Klupałach na dźwierze, ale ciotka isto mie niy słyszała, bo niy odewrziła. Wzienach rabarber pod paża a szłach ku chałpie, ale musiałach iś wele jejigo ȏkna, a tam we pojstrzodku se ciotka Ana pogadywała ze swojimi ptoszkami:
- Mioło by cie być gańba Handzliczku, ujek Handzliczek był porzōndny ptok, a ty smarkoczu srosz po cołki klotce, jeszcze sie ludzie kapnōm, żeś je jakiś inkszy!
Teroz to jo już bōła w dōma! Naszyj starce nic żech niy pedziała, ale już małokej żech ś niōm ku ciotce Anie szła.
Grymlino
Komentarze