Tatulek pamiyntoł dobrze kiej to bōło, bo wtynczos dostoł szus do nogi. Kamraci zawiōnzali mu szłapa bandażym, bo krew fest sie loła, a potym na pōł zemdlałego zawlykli ze gōry do wsi, co sie Meiskar mianowała. Tatulek doł jednako pozōr, że Ziga, a jeszcze dwaj inksi kamraci skoczyli do lasa. Za kwila przileciało piyńć amerykańskich fligrōw, a zaczli strzylać po krzach! Bezmała żodyn wojok niy ȏbstoł!
- Widziołeś zabitego Zigi? – spytoł sie ȏjciec, bo Zigfridowo mamulka tak fest beczała, że ani słowa niy poradziła wypedzieć.
- Niy, jo yno to słyszoł, bo mie zaroz wziyni do lazaretu! – ȏdpedzioł zgodnie ze prowdōm mój tatulek.
- Niy bucz, staro, już ni ma nadzieje! Wiysz synku, nom posłali tako ceduła, kaj stoło, co Zigfrid pod kole Meiskar!.
Zigōw ȏjciec przeżegnoł się, a bez rozłōnczynio wyloz na plac, bo chcioł skryć płaczki, co mu się same po licach kulały.
Ȏd tygo czasu minyło bez pōł roku, a we Kulikowyj chałpie już coroz myni spōminali ȏ Zigfridzie.
Bōło już trzićwierci na dwanosto we sobotni wieczōr. Myjsze dziecka jedyn po drugim pokōmpali sie we grotku a rychtowali sie do spanio. We kuchyni ōstali yno mamulka, tatulek a starka. Ȏroz słyszōm, że keryś burzi do dźwiyrzi. Taki nocne ȏdwiydziny niy wrożyły nic dobrego!
- Gdo tam je? – spytoł sie struchlały łojciec.
- Co to za szpasy robicie, przeca jo, Ziga!
- Ponboczku, duch ... – wylynkała sie starka.
- Jaki Ziga? – spytoł sie tatulek a zymby mu zwoniyły ȏd strachu.
- No, wpuśćcie mie noreście! – napiyroł sie tyn istny, co stoł na dworze, ale ȏni sie niy ȏdzywali, bo niy wiedzieli, co robić! Bezto tyn istny kopnoł do dźwiyrzy ze cołki siły!
- To musi być rychtik Ziga! Tego złośnika jo by wszyndy poznała! - padała mamulka a ȏdewrziła dźwiyrze do korzōnd. Na progu stoł jejich syn – cołki a zdrowy!
Za pora dni Ziga sōm padoł mojimu tatulkowi, co mu sie przidarziło: Jak lecioł ze gōry do wsi, to doł pozōr, że przi jednym zabitym wojoku leży cołkiym nowy mantel, to go wziōn a swōj potargany pociep, yno przepōmnioł wzionć swoja marka, bezto jego ȏjce dostali ceduła, że pod pod Meiskar.
Grymlino
Komentarze