Ta historyjo zdarziła sie jakosik na podzim. Starzika isto brała jakosik gripa, bo mu sie niy chciało stować i ȏbudziył sie dziepiyro, kej bōło już pōł szōstyj! Ȏblyk sie roz -dwa i za trzićwierci godziny bōł już na drodze ku Baranowicōm. Kole krziża na Zostawie potkoł jednygo chopa, co tyż szeł we tym samym kerōnku, bo mioł pole miyndzi Osinami a Baranowicami. Droga dobrze oba znali i chocioż bōło jeszcze troszka cima, a nad łōnkami wisiała leko mgła, poszli na przijmo, miasto drogōm. Na łōnkach, kaj teroz stoji kościōł „Miłosierdzia Bożego” (Żory, os. W. Skorskiego), dycki trza było dować fest pozor, bo tam wielgi bażoły były! Bezto starziki szli pomału, a trowa, co bōła siwo ȏd mrozu skrzipiała im pod nogami. Coby sie im droga niy ciōngła, pogadywali se ȏ tym, co jeszcze trza zrobić przed zimom na roli. Ȏroz posłyszeli wielgi lamynt:
- Ludziczki kochane je sam gdo? Kaj jo je? Skond jo sie sam wziyna? Ȏdezwijcie sie kery!
- Głos słychać, baby niy widać! – zawołoł na głos tyn chop ze Zostawy.– Kaj żeście sōm babeczko, bo my wos niy widzymy...
- Jo myśla, że kajsik blisko wos, panoczki, zaroz na lewo mōm jakiś krzok a za nim stary mostek bez gelyndra...
- Ȏstońcie tam, my zaroz ku wōm przidymy! – padoł mōj starzik a skryncioł na prawo i za kwila chopy uwidzieli niywielgo baba we nocnyj koszuli, co siydziała pod krzokiym kaliny a fest dzwoniyła zymbami.
- Ȏkradli wos, napadli, łachy zebrali? – dopytywoł sie tyn chop ze Zostawy.
- Jo niy wiym skōnd jo sie sam wziyna! – rozbeczała sie baba.
- Jako to? Nic niy pamiyntocie? – dopytywali sie chopy.
- Nic a nic, jo sie wczora kładła spać do swojigo łōżka we Pszczynie, a dzisio, żech sie sam ōbudziyła ze zimy, a niy wiym ani kaj żech je!
- Sōm żeście wele drogi ze Żorōw na Baranowice ! - ȏdpedzioł mōj starzik a doł tyj istnej chleba a gorkigo tyju, a potym zakludzioł jōm do nojbliższyj chałpy.
Grymlino
Komentarze