20021602
20021602
Wczoraj, jak żech szła po barchesy do piekorza, trefiyłach w ańfarcie Richusia. Miyszko wele nos w drugim familoku. Widujymy się dość czynsto, bo kiedy jo cisna rano do sklepu, on prawie wylazi ze swojim wilczurym na szpacyr. Zowdy piyknie pozdrowi, a nikiedy to se na chwila stanymy i podżistomy na lecyjakie tymaty. Tyn roz tyż pedzioł piyknie... „Dziyń dobry”, jednak kiedy wejrzałach na jego gymba, zdało mi się, że coś z niom je niy tak. Przeca Richuś mioł wdycki zymby na przodku, teraz zaś widać było yno miyjsce po nich i zarabowane lica. Zaroz tyz się kapnoł, że mu się dziwoko prziglondom, bez co zaczon mi klarować, co się stało. Wybroł się prawie do zymboka, coby mu zrobiył nowy gybis, bo tyn stary zeżar mu pies, kiedy niyostróżnie łostawioł go na stole, zamiast tak jak wdycki, w szklonce z wodom.


- A to wszystko bez te dioseckie komputery - padoł. - Siedzieli my se z Kristom przed monitorkiym i grali w kulki. Takie to boło gyszpant, że blank my zapomnieli o tym, co się naokoło nos dzieje i o mojich zymbach, kiere zaboczyłech na stole. Jak skończyli my grać, przipomniało mi się o nich. Przichodza do izby, zaglondom na stoł, a tam nic ni ma - pedzioł z minom ciyrpisty. - Poczon żech je zaroz szukać, bo czułech, że musiała je kajsik Saba wysmyczyć. No i wcalech się niy chachnył - leżały w koncie pogryzione na same konszczyneczki.Wiycie, jak jo się zaczła tymu śmioć?! Przeca tako komedyjo to się niyczynsto trefio ludziom. Całom drogom, jak szłach do piekorza, śmiołach sie sama do siebie, kiedy mi się tyn łobrozek z zeżartym gybisym pokozoł. W doma zaroz połosprawiałach to Erwinowi. Tyż się lachoł na cały pysk. Potym zaczli my se rozważować łoba o tych dzisiyjszych czasach. Downij ludzie siedzieli cołkimi familiami przed radyjokiym i suchali, co tam grajom i godajom, potym prziszoł dran na telewizory, widja, teraz zaś coroz wiyncyj norodu bardzij łod tego szpanujom komputery i internet. Zdowało się, że tymi łostatnimi bydom się interesować yno dziecka i młodzioki. Ale po Richusiu, Kriście i inkszych jeszcze naszych kamratach widza, że i starszych to wziyno. My z Erwinym tyż próbowali się tym bawić, jak nasze wnuki dostali komputer na dzieciontko. Przodzi niy poradziyłach spokopić, o co w tym nowomodnym diosectwie się rozchodzi i co z tym idzie przeprowodzać. Ekranik jak w telewizorze, blank plaskato maszyna do pisanio i jakoś mysz z dwoma knipserami i z dugim drotym zamiast łogona. Pedziałach se: to już niy je na moja mózgownica i moje lata. Ale wnuki poradziyły zubrować na tyj maszyneryji od rana do wieczora. Ani na dwor niy chciały iść. Zresztom jejich łojce, a nasze dziecka, tyż łogromnie radzi przi tymu siedzieli. Dycki skirz tego boła w doma haja. No bo co - komputer jedyn, a chyntnych do zubrowanio moc! Wiela razy mieli w doma „cicho mszo”, bo jedyn na drugigo się łopuczoł. Teraz je trocha lepij, bo poszli wszyjscy na ugoda i wypisali grafik na cołki tydziyń, kiedy i w kierych godzinach może kożdy z nich zasiodać przi interklawiyrze. Nom się to tyż podobało, bo widzieli my, jak idzie dzięka tyj putni pogodać se z ludziami na cołkim świecie, wysłać warciuśko list - bez tyranio na poczto i lepiynio znaczka, poczytać lecyjakie gazety i pozaglondać na kupa gyszpantnych rzeczy.Beztóż niy dziwujymy się ludziom, że siedzom przed swojimi putniami i klupiom po plaskatyj maszynie od rana do późnyj nocy. Boja się yno, że jak tak dalij pódzie, to zapomnom godki w gymbach.

Komentarze

Dodaj komentarz