Kożdo familijo mo swoji legendy. U nos w doma godali tako łopowiostka, co sie zdarziła bezmała Jakubowi Bołdysowi, co był do mie trzi razy „pra” starzik. Ujek Antek, brat łod mojigo starzika Johana, dycki tuplikowoł, że to niy je bojka, yno nojszczyrszo prowda, bo suszecki chopy mieli łobowiązek chodzić na gony na wilki we ksionżyncych lasach. We Suszcu sie czasym wilki pokozywały, jak ich głod ze gorow wygnoł, ale do samych żorskich lasow sie już niy zapuszczały, bezto żorzany ni mieli ani pojyncio, co sie dzieje za miedzom.
Po takim jednym gonie Jakub siod se na porymbie, a wyciongnoł ze tasze konsek chleba. Łoroz mu kole nogow znodł sie taki maluśki wilczek. Mamulka mu zabili, a łon boroczek szukoł pomocy u człowieka. Chop sie ani wiela niy namyśloł, yno wzion wilczka do dom, bo chcioł go wychować jak psa, ale to się niy powiodło! Wilk noleży do lasa, bezto jak wilczek trocha podrosnoł, to przi piyrszej przileżitości do lasa ku swojim uciyk, chocioż ujek godoł, że starzik Jakub som wilczka do lasa wykludził aż za Pszczyna, coby mu go myśliwce niy zabili. Roz za czos bez zima słyszoł Jakub wycie w lesie, a niyroz se spomnioł na swojigo pupilka, ale isty nigdy niy był, eli to był łon! Chocioż czynsto mioł przeświodczyni, że jakiś wilk go ze krzow łobserwuje!
Jednej zimy wielgo banda wilkow pokozała sie we wsi. Grasowała w nocy, ale ludzie widzieli, że miała za herszta wielgigo wilka ze biołym flekiym na boku. Wilczek łod starzika Jakuba tyż mioł taki znak, bo se bok przi piecu przipolił. Kożdy wieczor ludzie dobrze zapiyrali chałpy a chlywki, coby im wilki gowiedzi niy wysmyczyli.
We świynto Matki Boski Gromnicznej Jakub szoł łodbywać troszka poźni jako dycki. Za rogiym chlywa czekoł na niego łogromiasty wilk! Chop rychtowoł sie już na śmierć, kiej mu prziszło do gowy, że to może być jego wychowaniec, bezto zaczon do niego spokojnie godać, a padoł mu, że za pora dni przidom do wsi myśliwce a wszystki wilki zastrzelom! Wilk podziwoł sie na niego bez delszo kwila, potym pokryncił łepom, zadar łogon, przeskoczył bez płot a polecioł ku lasowi.
Jak myśliwce prziszli, po wilkach niy było ani dychu!
Komentarze