Cukiernik a piekorz, eli to ni ma wszystek jedno, dziwowoł sie mój synek, jak był jeszcze bajtlem i dzisio tak tyż to wyglondo, bo wszyjscy pieczom wszystek, ale piyrwej piekorz piykł chlyb a żymły, za to cukierniki robili bombony, potym tyż czekulady, a wszystki słodki wypieki, co sie do nich dowało miod abo cukier. Bezto majom taki słodki miano!
Spomnijcie se, wiela je bojkow ło cukiernikach a piekorzach. Isto żeście słyszeli ło raciborskich piernikach, co im godajom futermeloki. Bezmała to było tak:
Do Raciborza prziwandrowoł stary piernikorz. Ksionże mu zezwolił piyc pierniki a sprzedować ich we mieście, ale za to kożdy tydziyń musioł posłać do zomku po koszyku ze kożdej zorty piernikow, co upiykł. Bez cołki lata wszystek szło dobrze, ale łoroz te wymyślate pierniki przestały ludziom ze zomku smakować. Piernikorz łomoł se gowa, ale niy poradził wykombinować takigo pieczywa, coby ksiyńcia zadowoliło. Pomogła mu dziepiyro jego służonco, co we tajymnicy upiykła malutki chlebiczki ze futermelu a pomazała ich kitkom lukru, co znodła we jakimś garcu wele pieca. Rano wsadziła do koszyka futermeloki a zaniosła na zomek, bo łona pomyślała se tak, że sie panoczkom zmierzły te wszyski słodkości i nojwiynkszy smak by mieli na zwykły chlyb, yno że sie gańbowali ło niego poprosić. Pierniki ze czornej monki kożdymu zasmakowały a bezto ich do dzisio sprzedowajom na łodpustach.
Brat łod moji mamulki był piekorzym, ale roztomańte ciasta tyż poradził upiyc. Na moja komunijo upiykł tako wielgo torta, że sie niy mieściła na nojwiynkszym talyrzu, bezto stoła na drzewiannym tablecie, a jedli my jom aż dwa dni, chocioż gości było dość trocha! A jeszcze co konsek miała inszy smak. Mie sie trefił czekuladowo-śmietanowy a moji omie, co wele mie siedziała – cołki citronowy.
Na koniec zdradza wom tajymnica tego fachu: piekorz ciasta soli, a cukiernik niy!
Komentarze