Jak mie czasym na taki konkurs zaproszom, to ani słowym żodyn niy spomni, gdo jako scynka napisoł! Miałabych stego trocha uciechy, jak mi już żodyn za moja robota niy płaci! Jedyn roz pani przewodniczonco jury padała dzieckom, że je fajnie, że im rechtory umiom taki piykne scynki a monologi napisać. Yno że nos, autorow, było wtynczos dwóch (jo a jedyn chop), a ani jedyn snos we tym fachu niy robił, ale żodyn tyj godki niy naprostowoł! Mierzi mie to, że som jeszcze porzad tacy ludzie, co radzi skorzystajom, ale podziynkować niy poradzom, a przeca idzie inaczy!
Kożdy rok cosikej napisza do bajtli ze szkoły, co wele ni miyszkom. Dziecka mie znajom, dycki pozdrowiom, a pytajom ło teksty, bo rade grajom. Szkoła zaproszo mie na roztomańte uroczystości, a roz za rok dostana dyplom ze podziynkowaniym, co na nim stoji: dla przyjaciela szkoły! Niby nic ważnego, ale na sercu cieplij sie robi!
Łońskigo roku byłach na warsztatach literackich. Tam moja kamratka godała, że krom opowiadań po polsku, rada tyż po naszymu pisza. Panoczek krytyk, co to wiodł, zaroz skrziwił sie, jakby łoctu popił a padoł: rozumiem, że to jest tylko kwestia akcentu! A jo miała chyńć rypnońć dżwiyrzami, ynoch niy chciała łostudy robić! Bo gdo jak gdo, ale łon miołby tyla wiedzieć, że trza uszanować godka, co w ni sie zachowało nojwiyncy staropolskich słow, a docynić ludzi, co probujom cosikej zrobić, coby ślad po ni niy zaginoł.
Komentarze